Yolan geniet zo van het goede leven, dat er geen houden meer aan is: de kilo’s vliegen eraan. Positief puntje: ineens heeft ze borsten en ze zijn nog prachtig ook.
LEES OOK: Slagroom is de perfecte antirimpelcrème; aldus Juliette
‘Gek hè?’ zei ik tegen mijn moeder. ‘Ik weet wel dat ik dik ben, maar ik denk altijd dat dat maar tijdelijk is. Dat ik eigenlijk dun ben. En dat mijn slanke lijf op een dag vanzelf weer terugkomt.’ Ze moest lachen: ‘En weet je wat het beroerde is? Dat heb ik nog steeds.’
Wij zijn in ons hart nog altijd de dunne meisjes van weleer, die tijdelijk even een ander voorkomen hebben. Dun is mooi, vinden we, slank is de norm. Dat was ook altijd heel gemakkelijk, want we hoefden er niets voor te doen of te laten. We sportten niet, we ontbeten met gevulde koeken, verorberden probleemloos grote zakken chips (met dipsaus).
Na mijn vierde bevalling was ik al snel weer op mijn oude 57 kilo en dat leverde me van mijn moeder meer complimenten op dan het moederschap zelf. ‘Maar pas op’, zei ze er onheilspellend bij, ‘na je veertigste is er geen houden meer aan.’ Ik keek naar haar nog aardig slanke lichaam, sloeg haar waarschuwing in de wind en nam er geen homp kaas minder om. Vijf jaar later, ik was 39, vond ik mijn grote liefde en nam mijn levensgeluk in rap tempo toe, net als mijn gewicht. Elke dag gelukkig zijn, gezellig samen aan de wijn, veel uit eten, het was desastreus.
‘Ik word dik’, sprak ik na een jaar liefde somber tegen Man, die mij niet haastig van het tegendeel verzekerde maar genadeloos reageerde: ‘Doe er dan wat aan.’ Toen had ik hem nog kunnen verlaten. In plaats daarvan stelde ik hem voor gezellig samen dik te worden, maar daar wilde hij niets van weten. Zo begon na mijn veertigste de grote worsteling tegen het vet. Kon ik daarvoor nog alles eten zonder dat de weegschaal daar melding van maakte; ineens kan er geen koekje meer in zonder zichtbaar effect. Soms probeer ik daar wat aan te doen, maar veel verder dan wat sneue sport- en dieetpogingen kom ik niet.
Maar niet getreurd, want er is ook een leuke kant: ik kreeg ineens indrukwekkende borsten. Voor mijn doen dan. Tot mijn veertigste waren jurken met spannende decolletés aan mij niet besteed. ‘Wat er niet is, kan ook niet hangen’, grapte ik. Maar toen werd ik dikker en ineens groeiden mijn borsten als kool. Samen met mijn buik, dat wel. Sinds mijn 42e kan ik eindelijk geld uitgeven aan mooie beha’s (hoewel ik nog steeds zoek naar een echt comfortabel exemplaar) en toen mijn moeder me complimenteerde met mijn niet-hangende borsten glimlachte ik: ‘Ze zijn ook nog vrij nieuw, mam.’
Eén probleem: ik wil mijn borsten houden maar graag van mijn buik af. En dat gaat niet. Want bij de geringste poging die buik eraf te krijgen, wordt mijn decolleté direct een stuk minder spannend. Wat doe ik daaraan? Wie het weet mag het zeggen, ik ben voor alles in.
