Na in totaal 77 kilo te zijn afgevallen en 97 kilo aangekomen besloot ik nooit meer op dieet te gaan. “Weet je wat echt lekker is? Zonder schuldgevoel een zak chips leegeten.”
Mijn moeders manier van diëten was magere kwark op een snee knäckebröd smeren met daarop een dikke laag light-jam, omdat ze het anders niet wegkreeg. Ze was helemaal niet dik, gewoon een kleine, stevig gebouwde dame met maat 46. Maar ze liet zich door De Bladen wijsmaken dat ze slanker moest zijn. We hebben het over de jaren zeventig, de tijd van het grapefruit- en sherrydieet, waarop keurige dames om elf uur ’s ochtends al te teut waren om nog te kunnen eten. Dat laatste was mijn moeder niet gegund, die moest gewoon werken. Met klapperende honger.
Zelf had ik nog nooit één seconde nagedacht over diëten tot ik op mijn eerste redactie belandde. Tussen vijftien vrouwen die het over niets liever hadden dan wat ze wel en vooral niet gegeten hadden. Afgaand op foto’s was ik toen geen gazelle, maar ook niet te dik. Iets wat me er niet van weerhield om gretig in te haken bij dit verrukkelijke gezamenlijke onderwerp. Wat elke dag neerkwam op vroom ontbijten met rijstwafels om een paar uur later met zijn allen naar de bakker huppelen voor volvette kaascroissants.
In de jaren daarna passeerde er nooit een dieethype die me niet beviel. Bij Fit For Life mocht je niet tegelijk aardappelen, groenten en vlees. Bij proteïnerijk mocht je geen koolhydraten, bij Carb Lovers weer geen vet. Bij detoxen mocht je helemaal niets, behalve zuurkoolsap. Weight Watchers stond toe om álles te eten, maar wel in muizenhapjes. En nooit was ik zo tomeloos ongelukkig als in de anderhalf jaar dat ik me ook nog drie keer per week naar een sportschool sleepte om mijn verbranding op te zwepen. Het enige wat diëten me opleverden, was een verklote relatie met voedsel en een afgrijselijk zelfbeeld.
Mijn meest succesvolle lijnpoging (36 kilo eraf in zes maanden) kwam voort uit zeer caloriebeperkt eten met behulp van maaltijdvervangers die de naam voedsel niet verdienen. Na die zes maanden viel mijn haar uit, braken mijn nagels af en paste ik heel even in maat 38. En zat ik snikkend in paskamers omdat ik niets, maar dan ook niets kon vinden wat ik leuk vond. En totaal geen energie had, wat niet handig is met werkdagen van gemiddeld zestien uur.
In zo’n paskamer kreeg ik mijn openbaring. Ik zou met mijn 1.65 meter nooit lang en slank worden. Ik wilde helemaal geen skinny jeans of in een bikini rondparaderen, ik was nooit gelukkiger dan in mijn wijde fluwelen parka. En alles aan eten, zelfs tomaten uitzoeken, maakte me zo gelukkig dat slank zijn of sexy gevonden worden daar niet tegenop woog. En daarmee was het klaar met hongeren en mezelf eten ontzeggen, wat vrijwel altijd leidde tot bezwijken voor de hazelnootpasta, met wat zelfhaat als toetje.
Door te eten waar ik zin in had, kwam ik uiteraard weer in vlot tempo aan. Toch was vrede sluiten met het feit dat ik een dikke vrouw ben een bevrijding. Elke dag loop ik twee keer een uur met mijn honden door het bos. Ik verpak de kilo’s zo leuk mogelijk. Ik heb er geen last van, ik word niet nóg dikker en ik eet veel gezonder dan tijdens mijn Hunger Games-jaren. Er gaat overigens ook regelmatig een tompoes of een zak chips naar binnen en hemel, wat smaakt dat lekker zonder schuldgevoel. Veroordeel me gerust, maar ik ga nooit meer op dieet. Mijn leven, mijn keuze.
Slank en gezond door de overgang? We bieden je nu een week lang gratis content aan: elke dag een mailtje met de beste tips en recepten!
Laat hier je mailadres achter en je eerste mail vliegt gelijk je inbox in.
