Slagroom is de perfecte antirimpelcrème – aldus Juliette

-

Haar hele leven jaloers op slanke vriendinnen, maar die tijd is voorgoed voorbij. “Een dieet doet misschien wonderen voor je lijf, maar je krijgt er wel een ouwe kop van.”

LEES OOK: 9 x waarom het heerlijk is NIET slank te zijn

Ik had haar al in geen jaar meer gezien, maar eindelijk kwam het er toch van: ik ging weer eens lekker ouderwets het café in met oude vriendin S. Van tevoren stond ik me op te doffen voor de spiegel. Rode lippenstift. Haar versgeföhnd. Leuke jurk. (O nee niet die, die maakt me dik. En die ook. En daar kan ik niet eens meer in. Fuck. Die dan maar. Met ceintuur of zonder ceintuur? Waar maak ik me ook druk om, ik heb een afspraak met een oude vriendin, niet met Colin Firth. Maar toch, je weet maar nooit wie er de kroeg komt binnenwandelen. Alleen, Colin Firth heeft een beeldschone Italiaanse vrouw. O, het is al superlaat! Ik moet weg! Maar niet in deze jurk, ik lijk wel een Michelinvrouwtje. Weg ceintuur. Toch die eerste jurk maar. Hèhè.)

Bloedmooi is S. altijd geweest. Een schoonheid à la Catherine Deneuve. Zo’n vrouw van wie ze zeggen dat ze een ‘klassiek profiel’ heeft, met haar dat in de juiste golven haar gezicht omlijst, een perzikhuid, een mooie rechte houding. Niet blingbling-glamour-mooi, maar van een stijlvolle kalmte die er ook fantastisch uitziet in een onopvallende donkerblauwe trui. Naast deze zwaan ben ik altijd een stuiterend, lawaaiig, bol eendje geweest. En hoewel de rechte houding en een tikje kalmte na mijn vijftigste wel tot mij zijn gekomen, is die bolligheid alleen maar toegenomen.

Maar niet bij S.

Slanker dan ooit kwam ze de kroeg binnen, beeldschoon in een Diane von Furstenberg-jurk. ‘Tjee,’ zei ik. ‘Ben je afgevallen?’ (Merk op hoe bij mannen zo’n opmerking altijd zorgelijk klinkt – ben je ziek of zo? – en bij vrouwen onveranderlijk als een compliment – wat zie je er goed uit!) ‘Jaaah,’ zei ze trots. ‘Vier maanden niet snoepen en niet drinken en geen koolhydraten. En drie keer in de week bikram yoga, je weet wel, heel hard zweten bij veertig graden.’ Ze ging tegenover me zitten en bestelde een spaatje. ‘Het is de hel, maar het levert wel wat op.’

Wat ben ik toch een slappeling, was mijn eerste gedachte. Dat doe ik nou nooit, zulke offers brengen. Ik begin weleens met een alcoholloze week en dat hou ik dan twee dagen vol, daarna verdien ik om wat voor reden dan ook echt weer een glas. Mijn man kookt (goddank) geen pastaschotel zonder pasta – en ook niet zonder spekjes, trouwens. En als iemand op mijn werk trakteert, kijk ik altijd met verbazing hoe sommige mensen een half puntje taart nemen en daar dan echt genoeg aan hebben. Terwijl ik alleen geen drie stukken tegelijk naar mijn bureau zeul omdat ik dat onbeleefd vind.

Ik keek nog eens in de mooi opgemaakte ogen en toen zag ik het. Ze had een ouwe kop. Het afvallen had er weliswaar voor gezorgd dat haar Von Furstenbergje leuk getailleerd zat, maar haar gezicht zat ineens vol fijne en minder fijne lijntjes, die zich door het kaarslicht niet lieten maskeren. S. zag er door haar afvalactie ineens twintig jaar ouder uit.

En toen viel het kwartje. Dat die paar mensen die de laatste tijd tegen me gezegd hadden dat ik er nog steeds zo jong uitzie, dat niet alleen zeiden om aardig te zijn. Dat die magere tante-van-vaderszijde al op haar 55ste op een gerimpeld besje van tachtig leek. Dat mijn moeder van 86 nog steeds de huid heeft van een jonge blom. En dat jezelf vermageren misschien wonderen doet voor je confectiemaat, maar niet voor je kop.

Het is misschien niet netjes tegenover mijn vriendin, maar ik voelde de totale triomf van de wraak. De wraak van het meisje dat altijd een vette huid met puistjes had. De wraak van de vrouw die na haar dertigste elk jaar een kilo aankwam en nu dus twintig kilo te zwaar is. De wraak van een lelijk, stuiterend bol eendje die ineens haar bolligheid kan aanwenden voor een prachtig, hoger doel: de strijd tegen de rimpels. Voor mij zit er niets anders op dan nooit meer af te vallen. Daar wordt een mens maar oud van. Vet is de nieuwe botox. Doe mij nog maar een stukje taart.

Niets meer missen?
Meld je aan voor onze wekelijkse nieuwsbrief!

Juliette Berkhout
Juliette Berkhout
Juliette Berkhout (55) is laatbloeier van beroep. Ze kreeg haar eerste vriendje pas ná de middelbare school, begon pas na haar studie voorzichtig te schrijven en werd pas echt gelukkig toen ze twee weken voor haar veertigste verjaardag haar tweede man ontmoette. Heeft nu dus haast om de rest van het leven zo veel mogelijk te omarmen. Motto: het leven is te kort voor vieze diëten, de sportschool en saaie jurkjes.

RECENTE ARTIKELEN