Ana (59) heeft eigenlijk altijd gedroomd over Ver Weg. Ze fantaseerde over ontdekkingsreizen en langere tijd naar het buitenland gaan, maar er was altijd een reden om het niet te doen. Tot nu: in haar eentje is ze in een camper op reis. Zonder man en kinderen. En daar schrijft ze over voor Saar.
Door Ana Boissevain
Lees hier deel 1, deel 2, deel 3, deel 4 en deel 5 van Ana haar avontuur.
Bijna twaalf weken geleden vertrok ik uit Nederland. Verwachtingsvol, hoopvol en met een continue glimlach op mijn gezicht. Ik ben enorm blij dat ik de stap genomen heb om alleen een tijdje weg te gaan. En wat een geweldige reis is het geweest. Wat heb ik veel gezien en meegemaakt. Hier en daar een stressmoment, een onverwachte tegenvaller, een ongewenste uitdaging. Maar ik zou het zo weer doen, het weg zijn heeft me heel veel gebracht. En ik ga zeker weer op reis. Maar anders – korter en met gezelschap.
Want de dagen met echtgenoot en met de bezochte bekenden om me heen, in hun eigen gecreëerde Franse paradijsjes, waren heel erg fijn. De andere contacten onderweg zijn uiteindelijk maar vluchtig, ondanks de mooie ontmoetingen en fijne gesprekken. Ik kan me dan ook erg verheugen op het weerzien met geliefden en dierbaren thuis. En überhaupt thuis zijn. En een nieuwe baan, trouwens. En nog een hele zomer voor de boeg. Zelfs als er veel beestjes zijn.
Want zodra het weer beter werd kwamen de beestjes uit alle hoeken en gaten. Beestjes zijn fijn voor het eco-systeem. Torren, spinnen, vliegen, mieren, wormen, vlinders. En muggen. Na een heerlijke dag kunst en cultuur in een Frans stadje, had ik even bij het campingzwembad gelegen en wat gezwommen. Zo’n dertig muggenbeten verder ben ik weer afgedropen naar mijn camper om zo snel mogelijk héél veel kleren aan te trekken. Deuren dicht, horren voor de ramen. Lekker joh, dat buitenleven.
Een van de dingen waar ik me enorm aan heb gehecht op mijn reis is de vrijheid die mijn elektrische vouwfiets me gaf. Busje op de camperplaats, fiets uitvouwen en overal naartoe. Een stad of dorp in, naar een bezienswaardigheid, een boodschap doen. Heuvel op en berg af. De remmen piepen inmiddels behoorlijk en zijn aan vervanging toe. De fiets ging ook mee op een hike. Min of meer per ongeluk, dat wel. Met zomerjurk en slippers aan ging ik naar een vuurtoren kijken en bedacht toen dat ik best het wandelpad kon nemen naar een strandje toe. Ik kwam een heel eind. Fiets door een hekje heen gewurmd en klifpad afgelopen met de fiets aan de hand. Vriendelijk lachend naar de mensen die daar heel wijs met sportkleren, een rugzak en stevige wandelschoenen liepen. Zonder fiets. Het pad werd nauwer, met braamstruiken en andere prikplanten. Ging ook nog – ik ben geen watje. Maar uiteindelijk ging het pad wel erg steil naar beneden en durfde ik het niet meer aan. Een aardige Française vroeg nog of ze kon helpen, enigszins afkeurend kijkend. Ik heb iets teruggemompeld over mijn fiets en slippers en ben toch maar omgekeerd.
In de avonden las ik vaak een boek, de meegenomen stapel is weggewerkt. Of ik rommelde een beetje creatief. Het is niet eens kunst-met-een-kleine-k te noemen, maar ik werd er wel blij van. Zo had ik verfstiften meegenomen, om eens uit te proberen. Heel leuk spul. Maar schudden met de stift is handiger mét dop. De verfspetters vloog alle kanten op. En aangezien het een huurcamper is, wilde ik het wel meteen met een beetje water wegpoetsen. De vlekken werden enorm. Uiteindelijk heb ik het met make-up remover weggekregen. Goed spul.
De camper wordt steeds leger met de laatste dagen in zicht. Het eten wordt opgegeten, de overtollige spullen nog steeds weggedaan. En daarmee besef ik steeds beter hoe weinig ik eigenlijk nodig heb. Zelfs ik, die het cluttercoren zo ongeveer heeft uitgevonden. Maar uiteindelijk gaat het me om de mensen in mijn leven, niet om de spullen.
En nu zit ik aan een laatste glaasje wijn in Frankrijk, samen met een heerlijk bord vol zeevruchten om het af te leren. Een mooie zon die ondergaat in een door kliffen omzoomde zee. Morgen gaat de terugweg echt beginnen. In twee dagen terug naar huis. Het is mooi geweest. Ik verheug me op thuis.
 heeft eigenlijk altijd gedroomd over Ver Weg. Tot nu: in haar eentje is ze in een camper op reis. Zonder man en kinderen.){kind=link}