Ana (59) heeft eigenlijk altijd gedroomd over Ver Weg. Ze fantaseerde over ontdekkingsreizen en langere tijd naar het buitenland gaan, maar er was altijd een reden om het niet te doen. Tot nu: in haar eentje gaat ze in een camper op reis. Zonder man en kinderen. En daar schrijft ze over voor Saar.
Door Ana Boissevain
Van Duitsland naar Oostenrijk, naar Italië en met de ferry naar Griekenland. Ik heb al zo’n 3000 km afgelegd en had nooit gedacht dat ik het rijden zo leuk zou vinden. Een fijne playlist op en karren maar. Onderweg trotseerde ik kou, regen, en zelfs een sneeuwstorm om daarna in mijn Beloofde Land aan te komen: Griekenland. Een verademing. De zon scheen, de campings waren fijn en de ontmoetingen leuk. Engelsen, Nederlanders, Fransen, Grieken, een Bulgaars stel, heel veel Duitsers en hier en daar een Oostenrijker. Oudere mensen, jonge gezinnen, mensen met honden. Hele oude campers, gloednieuwe campers. Bohemien, ANWB en alles wat daar tussenin zit.
De eerste twee weken van mijn reis had ik weinig persoonlijk contact, mede dankzij het gure weer. En eerlijk gezegd had ik daar ook niet zo’n behoefte aan. Een beetje afkicken van de gezelligheid thuis. Maar met de leuke ontmoetingen kwamen ook de mooie kampeerverhalen. Zo had een Engels stel wiet meegenomen op reis en voor de grensovergang Kroatië-Montenegro het overige verwerkt in brownies in de hoop dat de douane niet zou gaan piepen. Dat deden ze ook niet. Maar een van de honden had later een flinke hap genomen en liep zo stoned als een garnaal over het strandje. Hij heeft er niets aan overgehouden, behalve een leuke trip. Hoop ik.
Veel gesprekken bestonden uit het uitwisselen van reiservaringen. Routes werden besproken, kampeertips werden gedeeld. Ondergoed werd bijvoorbeeld gewassen aan het lijf, onder de douche, met afwasmiddel. Vindingrijk word je blijkbaar vanzelf. Niet alle tips heb ik trouwens opgevolgd. Maar wel die van een Engels stel. Die gaven een tip om de afsluiting van een klifweg te negeren. Net als de Grieken. En dat leverde een onvergetelijk mooie rit op met spectaculaire uitzichten bij iedere bocht. Ik moest alleen wat extra oppassen voor vallende rotsen en weggezakte stukken weg.
Met alle rust en het vele buiten zijn, kwam ook de slaap. Tot nu toe slaap ik bijna iedere nacht heel diep. Behalve na een diepgaand gesprek met een Nederlands stel, met teveel wijn. En de eerste nachten had ik veel te dromen. Over wat ik achter heb gelaten, over hoe nu verder. Maar ook over dingen die me blijkbaar bezighielden. Zo droomde ik dat een arts het nodig vond om wat botox te prikken. De volgende ochtend had ik inderdaad dikke lippen. Muggen – ik had nog niet aan horren gedacht.
In Griekenland was ik al vaker geweest, maar altijd in de zomer. Eilanden, zon, zee en opgravingen. Nog nooit in het voorjaar en nooit naar het noordelijke deel waar vooral de natuur de overweldigende factor is. Ik ben door ruige berggebieden gereden, met wilde paarden, roofvogels, een skipiste met sneeuw en een adembenemende verlatenheid. De aangekondigde beren op de weg heb ik gelukkig niet gevonden. Wel heel veel zwerfhonden. Ook toen ik een bergwandeling ging maken en op aanwijzingen van een aardige Griek een ander pad nam. Een aantal honden kwam me hoopvol kwispelend tegemoet, een enkele liet grommend z’n tanden zien. Snel het hazenpad genomen. Dapperheid heeft z’n grenzen.
Sowieso voel ik me regelmatig geëmotioneerd door mijn omgeving en door het geluk dat ik deze reis kan maken. De rust, de omgeving, de vuurtjes in de bergen, de stilte, de vogels, het kabbelende water, de geur van bloeiende kruiden. ‘Gelukkig zowel als bedroefd’, las ik in een boek van Paolo Cognetti. Heel herkenbaar.
 heeft eigenlijk altijd gedroomd over Ver Weg. En nu, op 59-jarige leeftijd, doet ze dat in een camper.){kind=link}