Ana (59) heeft eigenlijk altijd gedroomd over Ver Weg. Ze fantaseerde over ontdekkingsreizen en langere tijd naar het buitenland gaan, maar er was altijd een reden om het niet te doen. Tot nu: in haar eentje gaat ze in een camper op reis. Zonder man en kinderen. En daar schrijft ze over voor Saar.
Skileraar zou ik worden. Druiven zou ik gaan plukken in Griekenland. Langere tijd naar het buitenland zou ik gaan. Succesvol kunstenaar zou ik worden. Überhaupt erg succesvol zou ik worden. Geen van deze dromen is gerealiseerd, hoewel kunstenaar met een zeer kleine k in de buurt is gekomen.
Ik ben altijd een dromer geweest, als kind fantaseerde ik al over Ver Weg. En ook later in mijn leven bleef de hunkering naar alleen op pad gaan bestaan, maar uiteindelijk bleek er altijd wel een reden te zijn om het niet te doen.
Heel veel dromen zijn trouwens wel uitgekomen, het is geen treurige geschiedenis, maar het leven liep toch wat anders. En toen gingen de kinderen het huis uit, we verhuisden. Ruimte! Vrijheid! Hoera! Diep gat… Corona brak uit. Ik thuis, man thuis, irritaties. En Weg kwam weer om de hoek kijken. Maar dan wel Weg om weer Thuis te komen.
En Ik Had Een Plan. Een camper zou worden gekocht en ik zou in m’n eentje drie maanden op reis gaan. Man moest even slikken, maar gaf me de ruimte om mijn droom waar te maken. Mijn werk zou geen problemen opleveren, maar andere beren-op-mijn-weg zag ik nog wel. De camperprijzen schoten door corona omhoog en het plan moest wat worden bijgesteld. Huren was weliswaar duur, maar haalbaar. Begin april 2023 zou ik vertrekken, en ik zou drie maanden wegblijven. Reisdoel: Griekenland en Frankrijk.
Mijn omgeving reageert erg leuk op de plannen. Opvallend hoeveel mensen aangeven langs te willen komen. Vrouwen en mannen, en niet per se samen. Natuurlijk stelden ze de waarom-vraag, maar die is snel beantwoord: ik wil mijn eigen ritme terugvinden en voor niemand hoeven zorgen behalve voor mezelf. Bovendien wil ik kijken wat zo’n tijd alleen me brengt. Ik kan me niet anders herinneren dan dat ik me naar het ritme van anderen en situaties heb gevoegd; ouders, vriendjes, en later man en kinderen en ouder wordende ouders, werk of werkloos, geld verdienen of gebrek daaraan. Een tijdje alleen, volledig teruggeworpen op mezelf, lijkt een welkome leerschool.
De camper is gereserveerd. Een saaie, degelijke. In mijn hoofd was het een Volkswagenbusje, beschilderd met bloemen en peace-symbolen, Tibetaanse vlaggetjes en zo’n slinger met lampjes. Een beetje rammelend en vooral heel bohemien. Maar in werkelijkheid is het een degelijk type 1, heel nieuw, met een ‘natte ruimte’. Zodat ik niet ‘s nachts in het donker met een zaklamp en een wc-rol onder de arm, met kloppend hart voor Enge Beesten, naar buiten hoef.
En ik ben bezig met wat er in de camper meegenomen moet worden. Ergens in huis stapelt zich een grote hoeveelheid dozen op met allerlei dingen die ik nodig kan hebben of graag mee wil nemen. Zoals Leuke Bekers, een boekje How-to-Yoga, een Fijn Dekentje, en die pot voetenbadzout die ik ergens achterin de kast vond. Maar ook stapels boeken die ik nog had liggen maar nooit las, hoewel er op allerlei sites – blogs van mensen met ervaring – gewaarschuwd wordt zo min mogelijk gewicht mee te nemen. Gewicht = traag & duur.
Ergens in het proces stuurde een vriendin mij een mooie quote van Mandy Hale: “Some steps need to be taken alone. It’s the only way to really figure out where you need to go and who you need to be.” En dat wordt het thema van mijn reis.
 heeft eigenlijk altijd gedroomd over Ver Weg. Nu is het zo ver: ze gaat alleen op reis met een camper.){kind=link}