De op het oog evenwichtige Wietske (55) zit zo diep in de schulden dat er geen terrasje of cadeautje meer vanaf kan. Dus vraagt ze hulp bij de gemeente.

Blauwe enveloppen en rekeningen van de ziektekostenverzekering opende ik wel, maar ik deed er vervolgens niets mee. Dat komt wel als ik weer geld over heb, redeneerde ik. Dat ik nooit geld overhield, drukte ik weg. Wat me overeind hield, was dat ik goed rond kon komen van een absoluut minimum.

Maar toen er eind vorig jaar door een deurwaarder (de zoveelste!) beslag werd gelegd op het kleine beetje geld dat ik nog had, stortte ik na twintig jaar watertrappelen in. Diezelfde week liep ik wanhopig door de supermarkt toen mijn oog viel op de cover van een blad voor ouderen. “Schulden? Zoek hulp!” stond er. De dag erna maakte ik een afspraak bij mijn gemeente om de schuldhulpverlening op te starten.

Mijn angst werd waarheid. Ik moest met mijn billen bloot. Al die jaren had  ik mijn kop in het zand gestoken en nu moest ik daar boete voor doen. Het feit dat ik, vrouw van halverwege de vijftig, mijn financiële shit niet op orde had, zorgde voor diepe schaamte. Maar ik was vooral moe. Die vermoeidheid was groter dan mijn schaamte.

Verder lezen?

Wil je weten hoe het afloopt? Wietske’s hele verhaal vind je in de nieuwste Saar die nu in de winkel ligt. Nooit meer een missen? Neem dan nu een abonnement.

Elke week leuke nieuwtjes van Saar ontvangen in je mailbox? Schrijf je in voor de nieuwsbrief.