Laten snijden in een gezond lichaam, is dat niet de goden verzoeken? Rineke (56) vond van wel, maar ergerde zich ook dood aan haar onderkin: ‘Het is een decadente ingreep, maar ik ben er blij mee.’
“Hoe zeg je tegen een vriendin die vanwege borstkanker geopereerd moest worden dat je baalt van je onderkin? Ik vond het echt helemaal nergens over gaan. Zo ben ik ook opgevoed, niet van dat ijdele. Maar die kwab zat me toch dwars. Ik was ooit vrij dik en ben op mijn veertigste behoorlijk afgevallen. Daar hou je los vel aan over en op je vijftigste raakt overal de rek uit, voor mijn gevoel.
Rimpels heb ik ook, maar die storen me niet zo. Het was de kalkoennek waar ik van baalde. Het maakte me ouder dan ik me voelde en ik vond al dat hangende vel zo sloom staan. Je hele kaaklijn verandert als je ouder wordt, ik zag in de spiegel alleen nog maar mijn hangwangen en die onderkin. Of beter gezegd: onderkinnen. En ik weet dat ik met mijn spaargeld nuttigere en nobelere dingen had kunnen doen, maar ik dacht: als ik het nu laat doen, heb ik er misschien nog wel dertig jaar plezier van. Dat gaf de doorslag.
Het was geen heel zware ingreep, ik heb sneetjes voor en achter mijn oren, tijdens de operatie is niet alleen de huid, maar ook de onderliggende halsspier strakker getrokken. Om eerlijk te zijn heb ik er niet veel van meegekregen, narcose en pijnstilling doen veel. De periode daarna vond ik wel heftig. Je moet twee weken dag en nacht een markerverband dragen om de boel op zijn plek te houden en zwellingen te voorkomen. Zo komt er niet teveel spanning op het litteken te staan.
Die band om je hoofd zit niet heel lekker, maar is te doen. Verder laat je het wel uit je hoofd om veel te bewegen, want dat doet pijn. Vooral de eerste week heb ik gedacht: waar ben ik aan begonnen? Dit is mijn straf omdat ik zo ijdel was. Ik lag/zat vooral min of meer rechtop in bed, had geen zin om te eten, want kauwen deed ook pijn. Bakjes yoghurt en lauwe soep, dat was het wel. Mijn man was heel lief, maar ik voelde hem denken: mens, wat heb je jezelf aangedaan? Dat vroeg ik mezelf ook af.
Maar na een week voelde ik me toch al een stuk beter en toen na een dag of tien de hechtingen eruit gingen, had ik al snel echt een stijgende lijn te pakken. Het was nog steeds erg gevoelig en op sommige plekken gek genoeg ook gevoelloos, wat een rare combinatie is. Maar ik kon zien wat het resultaat was en ik kon weer naar mijn werk. Daarna was het gewoon een kwestie van tijd om alles goed te laten genezen.
Ik ben inmiddels acht maanden verder en gênant blij met het resultaat. Niet dat ik er nu per se jonger uitzie, maar wel frisser, want er lubbert niets meer. Alles bij elkaar kostte het me zo’n 4500 euro, wat heel veel geld is. Ik kan me voorstellen dat er mensen zijn die het echt onzin vinden om dit uit te geven aan een onderkin. Het ís ook decadent. Maar het is ook fijn om blij in de spiegel te kunnen kijken. Dan maar oppervlakkig.”
Nooit meer iets missen?
Schrijf je in voor de nieuwsbrief en je krijgt wekelijks een verzameling van de beste stukken, updates over de podcast en de beste aanbiedingen van Saar in je mailbox!