Larissa (57) heeft goed contact met haar, euh, tikje aparte buurvrouw, maar moet soms wel op haar tong bijten: ‘Hoe kun je zo willen leven?’

“Bij alles wat ik zie is ‘Het is niet jouw probleem’ mijn mantra geworden. Het is niet mijn huis, niet mijn tuin, niet mijn leven, ik heb me er niet mee te bemoeien. Maar als je in een rijtjeshuis woont, krijg je natuurlijk toch van alles mee van je buren.

Mijn buurvrouw is een schat van bijna zestig. Werkt hard in een laagbetaalde baan en staat onder financieel bewind door een paar domme beslissingen. Ze huurt het huis van de eigenaar. Ik heb met haar te doen, er zit geen kwaad in, het is een lief mens. Maar de chaos lekt soms gewoon door de tussenmuur.

Verhuisdozen

Haar huis staat propvol. Ze woont nu ruim drie jaar naast me en er staan nog altijd onuitgepakte verhuisdozen. De tuin is een vuilnisbelt, met meubels die weg staan te rotten, een kapotte fiets op zijn kop en om onverklaarbare redenen een enorme niet werkende jacuzzi op zijn kant.

Ik heb geprobeerd haar te helpen. Als we ons een uurtje kwaad maken, kan alles in een uur aan de straat staan voor het grofvuil. Uitzicht op een tuintje waarin je in de zon kunt zitten, lijkt me leuker dan uitkijken op die zooi. Ze wimpelt het af, ze zegt dat ze het zelf zal regelen, maar er komt niets van terecht. Er is een plank uit de schutting, ze heeft het afgeplakt met plastic, een kapotte ruit in de voordeur is afgedekt met plastic en ducttape, de poort ligt uit de schutting – het ziet er allemaal zo treurig en onverzorgd uit.

Muizenplaag

Binnen is het niet erg schoon, wat voor een muizenplaag heeft gezorgd – ze gooit er met schoenen naar, alsof dat helpt. Ik heb honderden euro’s moeten uitgeven aan afsluitbare bakken en vallen en maandenlang moeten schoonmaken voor ik bij mij thuis geen ‘hagelslagjes’ meer vond.

Nogmaals: het is niet mijn huis, niet mijn tuin, niet mijn leven, ik heb me er niet mee te bemoeien. En het is beslist niet zo dat mijn huis en tuin zó in VT Wonen kunnen, maar ik betrap mezelf erop dat ik er toch wel erg Hyacinth Bucket van wordt. Hoe kun je zo willen leven? En hoe straalt het uit op de rest van de buurt?

Duizend zijwegen

Tegelijk heb ik medelijden met haar. Ik vermoed dat ze ADHD heeft, het is moeilijk om een gesprek met haar op koers te houden, ze slaat duizend zijwegen in. Afspraken vindt ze ook lastig, als de verwarmingsketel voor onderhoud moet worden nagekeken, staat die man gewoon voor een dichte deur, omdat ze is weggegaan. En ze is altijd bezig met de ingewikkeldste oplossingen voor de simpelste problemen, waardoor er uiteindelijk niets gebeurt. De hulpverlening die ze inmiddels krijgt, wordt daar ook wel eens moe van, volgens mij.

In armoede leven is ongelofelijk stressvol, dat heb ik inmiddels wel door. Het dwingt bewondering af, dat ze overeind blijft, dat ze fulltime werkt, dat ze nooit snauwt. Dat ik nog nooit ben uitgevallen, komt omdat beleefd blijven er bij me ingeramd zit en ik geen ruzie wil – ze heeft het al moeilijk genoeg. Maar ik denk soms erg onaardige dingen, als ik eerlijk ben.

Treurige toestand

Het is zo’n treurige toestand. Omdat ze achter was/is met de huur, durft ze bijvoorbeeld niet om onderhoud te vragen, terwijl ze daar eigenlijk wel voor betaalt. En omdat ze trots is, wimpelt ze alle hulp van de buren af. Ik zet wel eens een tas dagelijkse boodschappen over de schutting, je wilt niet dat je buurvrouw honger heeft. Aan de andere kant rookt ze en drinkt ze elke dag wijn – van dat geld zou ze ook de platte band van haar auto kunnen laten vervangen, die inmiddels al zes weken staat te niksen.

Tegelijk begrijp ik dat je juist als je stress hebt behoefte hebt aan nicotine, alcohol of wat ook maar even de scherpe randjes eraf haalt. Maar het stoort me toch. Ook wat het zegt over mij, dat ik me er zo aan erger. Want het is niet mijn huis, niet mijn tuin, niet mijn leven, ik heb me er niet mee te bemoeien. Maar ik zíe het allemaal wel.