Edith is bang dat ze doof wordt, maar durft het niet te laten checken. Want een gehoorapparaat – dat lijkt haar het begin van het einde.
Ik zit in de kroeg en praat met een vriendin. Ze vertelt … ja wat eigenlijk? Ik heb al drie keer gevraagd wat ze zegt. Nu mis ik weer een paar woorden en ben ik de draad kwijt. Ik kan het niet maken het weer te vragen. Straks denkt ze nog dat ik doof word. Misschien luister ik gewoon niet goed. Of komt het door de muziek en al het geroezemoes. O god, ik ben doof aan het worden, ik moet een gehoorapparaat.
‘…. toen heb ik de auto gepakt, heb ik alles ingeladen en ben ik in een ruk naar huis gegaan,’ zegt mijn vriendin. Ze kijkt me triomfantelijk aan en verwacht overduidelijk gepast commentaar.
‘Maar was het verder wel leuk daar in de Ardennen?’ doe ik een slag in de ruimte.
‘Luister jij eigenlijk wel? Dat vertel ik je toch net?’
Oostindisch doof noemde mijn moeder mij vroeger, een term uit haar koloniale verleden. Het betekent dat je niet wilt luisteren. En inderdaad wilde ik dat vaak niet als iets me niet beviel. Ik herinner me dat ik in jongere jaren ook vaak dacht dat ik doof werd. Ik liet me er zelfs op testen, dat durfde ik toen nog wel, want stel dat ik doof werd, dan had dat toen nog niets met mijn leeftijd te maken.
Goed luisteren naar iemand is een hele kunst, denk ik als mijn vriendin verder gaat met haar verhaal. Je moet ronddwalende gedachten in je hoofd een halt toeroepen, niet kijken naar wat ze nu weer heeft gedaan heeft met haar haren (zit daar een highlight in?) en het koekje negeren dat onaangeraakt naast haar koffie ligt. En je moet ook niet naar die hooggehakte mevrouw met dat aktetas kijken of naar die lange man met dat gekke hoedje op zijn kop. Je moet gewoon luisteren.
Vaak zitten mijn oren verstopt. Dat komt omdat ik een smalle buis van Eustachius heb is mij verteld. In een vliegtuig moet ik steeds mijn neus dichtknijpen en blazen om mijn oren te klaren. En elk halfjaar moet ik naar de dokter om mijn oren te laten uitspuiten. Maar nu ben ik bang dat er wat anders aan de hand is. Want ik mis echt dingen in een gesprek en moet in een workshop moeite doen om alles te kunnen volgen.
Ik denk met afgrijzen aan die reclames van brillenwinkelsmet grijze mensen die twee gehoorapparaten aanschaffen voor de prijs van een (waarom twee in hemelsnaam?) en dat net zo gewoon vinden als het kopen van een bril. Maar een gehoorapparaat is niet hetzelfde als een bril. Een gehoorapparaat associeer ik met oude, grijze mensen, het betekent het begin van het einde.
‘Zeg, heb jij iets aan je gehoor of zo?’ vraagt mijn vriendin. Ze knaagt eindelijk aan dat koekje. Ja schat, misschien wel, maar ik zeg niks want dat is het begin van het einde.
Lees ook: Irene krabt zich nog een keer achter haar oren. Jeuk is zo irritant!
