Miriam denkt dat ze beet heeft in de supermarkt, maar misschien is het toch iets anders wat haar knappe achtervolger van haar wil…
Ik keur het goed. Ik keur hèm goed. Ok hij is niet mijn object der begeerte maar jezus. Ik heb e-i-n-d-e-l-i-j-k weer sjans. In de -tadatadaá- supermarkt of all places. Waar ik vroeger, zeg maar zo’n jaar of tien geleden, nog werd getrakteerd op een ‘ kan je het een beetje vinden’ als ik een beetje wezenloos in het rond keek? Tegenwoordig moet ik letterlijk een medewerker aan zijn mouw rukken als ik een bepaald product niet kan vinden in het schap.
Het lijkt nog maar zo kort geleden dat ik letterlijk door mannen werd achtervolgd tot aan de kassa en er aan mij werd gevraagd of ik misschien een keertje koffie wilde drinken of wellicht telefoonnummers uit wilde wisselen? Ik vond dat toen volstrekt normaal en dacht dat dat iedereen overkwam. Ook vrouwen van vijftig plus. Nou nee dus.
Ik ben dus in de supermarkt en staar naar een screenshot van een recept op mijn telefoon. Wat heb ik allemaal nodig? Courgette. Uien. Aubergine. Aubergine? Aubergine? Waar ben je? Waar hebben ze die dingen nou toch neergelegd? Ik betrap mijzelf er op dat ik hardop praat. Qua jonger worden geschat dan je werkelijke leeftijd is dat hardop in jezelf praten niet heel erg slim, maar het gaat vanzelf.
Ik merk de man pas op als hij achter mij loopt. Hij is al wat op leeftijd en het is niet mijn type maar hij ziet er niet raar uit ofzo. Ik struin nauwgezet de groenteafdeling af. Hij volgt mij. Af en toe werpt hij een steelse blik naar mij. Die beantwoord ik met een lief lachje. Zo’n klein schalks meisjesachtig zogenaamd-een-beetje-namaakverlegen lachje.
Ik stap naar links. Hij stapt naar links. Ik loop langzaam langs de citrusvruchten. Hij ook. Ik steek over naar de vitrinekasten? Hij volgt mij. Nergens een aubergine te bekennen. Hoe kan dat nou? Overal bloemkolen en spruiten. Tomaten in alle soorten en kleuren. Een grote dikke berg paprika’s, maar geen aubergines?
Normaal gesproken had ik al minuten geleden een medewerker schrik aangejaagd door deze aan zijn of haar mouw te trekken Maar nu geef ik mijn achtervolger wat tijd om zijn schroom te overwinnen om mij aan te spreken. Ik draai me naar hem om. Ik kijk recht in zijn gezicht. Dit is je kans gast. Pak hem. Hij kijkt weg. Zeg ik heb niet de hele ochtend de tijd hè? Dan niet. Eikel.
Er komt een verkoopmedewerker de groente-afdeling op lopen. Ik steven op hem af. Hij lijkt een jaartje of vijftien en kijkt mij verschrikt aan als ik aan hem vraag waar de aubergines zijn. Ik zie hem denken: aubu-watte? Dus leg ik aan hem uit wat ik bedoel. Aubergines. Ga maar even aan je chef vragen wat dat zijn.
Mijn achtervolger staat nu schuin achter mij. En wacht. Zo zout heb ik het nog nooit gegeten. Wat moet die man nou? Wil je flirten of niet? Beetje stommetje spelen zo schuin achter mij.
Het bange verkoopmedewerkertje komt terug en zegt zachtjes: mevrouw? Ze zijn op. Sorry. Wat? Roep ik uit. Zijn de aubergines op? Hoe kan dat nou? Het is nog maar maandagochtend! Ik draai me woedend om en sta oog in oog met mijn slecht sjansende achtervolger. Hij gaat wat zeggen. Eindelijk.
‘Zijn er geen aubergines meer? Die zocht ik namelijk ook’. Hij draait zich om en loopt weg. Dan pas begint het mij te dagen…
Lees ook: Mijn dochter heeft meer sjans dan ik
