Elke dag sta je als ouder voor een uitdaging. Mijn kleinzoon Jan heeft sinds kort een manier gevonden om zijn tanden niet te hoeven poetsen. Hij duikt op de bank. Steekt zijn hoofdje tussen de kussens en rolt zichzelf op tot een bolletje. Prop daar maar eens een tandenborsteltje in.
Ooit lag mijn destijds vijftienjarige dochter met een gebroken hart in mijn armen en smeekte me te zeggen dat het echt wel weer goed kwam met haar en haar verkering. Dat was nogal een uitdaging. Terwijl ik duizenden kusjes op haar voorhoofd plantte jokte ik: ‘Tuurlijk komt dat goed’. (Ik had ook kunnen zeggen: ‘Tuurlijk joh. Ooit gaan jullie trouwen en verhuizen jullie naar Dubai en krijgen jullie samen een zoontje die jullie Jan gaan noemen.’ Want dat is wat er jaren later gebeurde. Maar die kans leek me toen redelijk klein.)
Mijn zesentwintigjarige zoon dreigde afgelopen jaar vanwege het eenzijdig opzeggen van zijn huurcontract door zijn huurbaas op straat te komen te staan. Dus bood ik hem, bij gebrek aan een betaalbaar woninkje, de sleutel van ons huis aan totdat hij weer iets had gevonden. Zo. Uitdaging geaccepteerd. Opgelost.
In mijn vierendertigjarige carrière als moeder heb ik al voor miljoenen uitdagingen gestaan. De ene oplossing pakte wat beter uit dan de andere, maar dat is het leven. Het tegenovergestelde van een opvoedkundig uitdagend vraagstuk is machteloosheid. Ook dat is ouderschap. Soms weet je het gewoon niet meer. Ook al zijn ze volwassen. Of misschien wel juist omdat ze volwassen zijn.
De machteloosheid waar ik sinds een paar weken mee te kampen heb, verlamt me. Ik kreeg mijn dochter samen met een Palestijnse man en nu dreigt haar familie in Gaza vermoord te worden. Daar heb ik geen oplossing voor. Het enige wat ik haar kan bieden, is een luisterend oor. De laatste keer dat we elkaar spraken verweet ze me dat ‘jullie gewoon toe aan het kijken zijn, terwijl mijn volk wordt afgeslacht’. Ik was ineens ‘jullie’ geworden. De kant die toekijkt. Die niets doet.
Ik wilde dat ze weer vijftien was en haar net als toen gerust kon stellen. Haar lijf dicht tegen me aan terwijl ik duizenden kusjes op haar voorhoofd plantte en kon jokken dat het goed zou komen. Maar haar vertrouwen in de mensheid is weg. De mijne ook.
