Deze week weer in het nieuws: jongeren vinden het eng om te bellen. Telefoneren is awkward, ze sturen liever een appje. Nu kan ik een uur volpraten over vertroetelde, overbeschermde jonkies en hoe slecht hun ouders hen hebben voorbereid op het echte leven, maar in dit geval ben ik Team Jongeren. Ik had al belangst in de jaren tachtig.
Een op de vier mensen tussen de 18 en de 30 jaar vindt het ongemakkelijk om te bellen, zo blijkt uit onderzoek. Ze sturen liever een appje. Ik kan me er alles bij voorstellen. Als introvert moest ik als twintiger op redacties tussen de collega’s in bellen met alles en iedereen en bij elk telefoontje ging ik weer een beetje dood.
Soms sleurde ik de telefoon het bezemhok in, dan ging het beter, maar alles zat toen nog vast met een snoer, dus de mogelijkheden waren beperkt. Plus: je kon een gesprek nog niet zo makkelijk opnemen, zodat interviews een krachttoer waren met de hoorn tussen je hoofd en schouders geklemd, terwijl je als een gek meeschreef en hoopte dat de dweil niet zou omkletteren.
Mijn belangst is alive & kicking gebleven. Ik voel me nog altijd enorm bezwaard als ik iemand moet bellen. Je hebt vaak eerst de hel van het telefoonmenu en daarna moet je maar hopen dat je de juiste persoon aan de lijn krijgt. God mag weten waar ik hem of haar in stoor. Je kunt de ander niet in de ogen kijken, je moet goede vragen en antwoorden paraat hebben. Normaal gesproken heb ik aan tekst geen gebrek, maar bij een doktersassistent ga ik al snel hakkelen en ben ik in staat om ‘Sorry, laat maar’ te zeggen, ook al sta ik in brand van de uitslag. Zelfs naar vrienden en familie stuur ik eerst een appje: ‘Kunnen we even bellen?’
Gebeld worden? Ook lastig. Het gebeurt niet meer zo vaak, dus ik schiet onmiddellijk in de ‘Wie is er dood?’ stand. Onbekende nummers neem ik tegenwoordig op met een neutraal en koel ‘Hallo?’ om de gruwel van een cold call van een verkoper snel te kunnen afkappen. Een beller wil graag meteen antwoord, ik ben in mijn gedienstigheid net iets te vaak in verzoeken meegegaan om nog onbevangen te kunnen reageren. ‘Zet het anders maar even op de mail’ zou wel eens mijn favoriete zin kunnen zijn. Ook al omdat ik uit principe niet bel achter het stuur, maar ook niet altijd zin heb om op te nemen als ik boodschappen loop te doen.
Dus ik snap de jongeren met belangst helemaal. Ik zit met verschillende collega’s in appgroepen waarin 1134 werk-, groet en humorappjes per dag een slow day is. Genieten! Zalige manier van communiceren voor mensen met belangst: je kunt nog eens wat teruglezen en als ik een paar emoji’s paraat hou, kan ik ook nog enigszins adequaat reageren (alles en iedereen onder de veertig is sneller met dit soort dingen, wen er maar aan).
Ik ben dan ook diep dankbaar dat de meeste communicatie tegenwoordig per mail of app gaat, met de videocall als nieuw horrorscenario dat ongetwijfeld is uitgevonden door een extrovert. Je moet je opmaken, je achtergrond enigszins opruimen, soms wel een uur lang opletten en snaaks doen. En dit alles terwijl je schele hoofdpijn krijgt van turen naar 26 koppies op je scherm en in de camera kijken waarbij je jezelf niet kunt zien en dus geen idee hebt hoe oenig je eruit ziet. Je zou bijna gaan terugverlangen naar die goeie ouwe telefoon – daarmee kun je in ieder geval ongestraft een Bad Hair Day hebben.
Nooit meer iets missen?
Schrijf je in voor de nieuwsbrief en je krijgt wekelijks een verzameling van de beste stukken, updates over de podcast en de beste aanbiedingen van Saar in je mailbox!
