Een beetje basisschool heeft een Kiss & Ride-plek waar ouders hun kinderen met de auto afzetten. In de jeugd van Noor had niemand daar iets van begrepen en zouden we in schaterlachen zijn uitgebarsten bij de gedachte alleen al.
Wij liepen naar school en geen ouder die ons bracht. Niet dat ze niet bezorgd waren (ik was enig kind en mijn ouders waren superbezorgd), maar in je up naar school lopen was normaal. De eerste dagen moest ik met mijn buurjongen mee, hij was een jaar ouder. Dat vond ik als zesjarige helemaal niks. Binnen een week vond ik een vriendinnetje met wie ik liever naar school liep. “Ik vind het best”, zei mijn moeder. “Maar je gaat het hem zelf vertellen.” Waarschijnlijk was de buurjongetje de eerste knul wiens hart ik brak. Wat mij niks kon schelen.
Geen kind dat met de auto werd gebracht, want iedereen woonde vlakbij school. Onze ouders gingen niet voor de beste school, maar voor de dichtstbijzijnde. Wel zo praktisch.
Wij deden sowieso alles te voet. Zwemles, gym, schoolreisjes naar het park – er kwam geen auto of bus aan te pas. En als we na schooltijd ergens bleven hangen, kon dat gewoon. Geen moeder die hysterisch werd. Ze dachten gewoon: die kinderen komen wel weer terug. En dat deden we ook.
Was er in die tijd minder criminaliteit? Stonden we daar niet zo bij stil? Geen idee, het leven was in ieder geval een stuk simpeler. De achterdeur was altijd open, we speelden buiten en niemand die zich afvroeg wat je uitspookte (en dat was maar goed ook). Op woensdag- en zaterdagmiddag keken we tv, de rest van de tijd waren we druk met kaatsballen, touwtjespringen, hoepelen, tikkertje en verstoppertje. Onze wereld was klein en veilig.
Ik benijd de kinderen van tegenwoordig niet.
Lees ook: Vriendinnen sinds de basisschool, dat is goud waard
