Hij deed al een tijdje raar. En toen opeens, een week voordat Angelique vijftig werd, vertelde haar man dat hij verliefd was op een ander. “Ik schreeuwde, ik huilde, ik deed geen oog dicht.”
LEES OOK: Robert (51) zoekt een jonge vrouw: Wat Mick Jagger kan, kan ik ook
“Hij deed al een tijd een beetje raar. Hij maakte opmerkingen over andere vrouwen en vertelde wie hij allemaal aantrekkelijk vond. Ik lachte hem uit, maakte er grappen over. Ik maak altijd grappen. Vaak ten koste van mezelf. Of ik trek gekke bekken. Als er maar wat te lachen is, anders moet ik serieus nadenken over wat ik voel of denk.
Ik twijfel best vaak aan mezelf. Over mijn uiterlijk bijvoorbeeld. Ik vind mezelf niet bepaald vrouwelijk of sexy. Op dat gebied ben ik best onzeker. Maar doordat ik altijd zo met mijn werk bezig ben, dacht ik altijd: die looks hoeven niet zo, het gaat om de inhoud. Vriendinnen hoorde ik over laserbehandelingen en oogcorrecties, maar daar had ik helemaal geen zin in. Zonde van het geld. En word je daar nu echt gelukkiger van? Bovendien vond mijn man dat soort dingen ook altijd onzin. ‘Je bent prima zoals je bent,’ zei hij. Ik stak mijn vrije tijd liever in mijn gezin, leuke dingen doen met onze tweeling, mijn moeder die kwakkelde met haar gezondheid.
Een week voor mijn vijftigste verjaardag, zei hij opeens: ‘Ik ben verliefd.’
Shit.
Op dat moment dacht ik: dit is niet echt, ik word zo wakker en dan is alles weer normaal. Ik staarde hem aan. Hij zei het nog een keer. Ook dat hij het een kans wilde geven. Toen dacht ik dat ik gek werd. Ik schreeuwde, huilde, werd woest. Het kon niet waar zijn. Hij is mijn rots in de branding, de bedaardheid zelve, de man die altijd raad weet als ik van links naar rechts schiet.
De week die volgde was de waanzinnigste in mijn leven. Ik sliep niet, at nauwelijks en belde voortdurend met vriendinnen. Omdat ik het niet kon geloven. Mijn man lag ondertussen op de logeerkamer. We spraken elkaar nauwelijks. Dagelijks app’te ik hem met de vraag wat hij ging beslissen. Zij of ik? Hij wist het niet, zei hij. Alleen dat hij heel erg verliefd was. Ik was een inzinking nabij.
Op mijn verjaardag werd ik wakker vol zelfmedelijden. Mijn man logeerde inmiddels bij een vriend. Ik verdroeg hem niet in mijn nabijheid. Zie je wel, uiteindelijk eindig je toch alleen, dacht ik. De gedachte dat hij misschien met haar in bed lag en toch ook aan mijn verjaardag moest denken, was gekmakend. Ik heb me vaak afgevraagd hoe het zou voelen om vijftig te worden. Bejaard? Gek? Trots? Alles was beter geweest dan deze mijlpaal beginnen met een gebroken hart.
‘s Avonds had ik lukraak wat vriendinnen uitgenodigd. Want om op mijn vijftigste verjaardag in mijn eentje te gaan zitten sombermansen, leek me wel heel treurig. Ik zag er wel tegenop. Het was zo’n gedoe en ik moest alle boodschappen nog doen. Ze zouden om zeven uur komen. Om zes uur raapte ik mezelf bij elkaar en ging naar de supermarkt. Toen ik om half zeven uur thuiskwam, ging de bel. Mijn twee oudste vriendinnen stonden op de stoep. ‘We komen je helpen,’ zeiden ze. Boodschappen werden opgeruimd, ze draaiden in no time een pastasalade in elkaar. Al snel kwam de rest.
Iedereen was vrolijk, bezorgd, lief en bracht supercadeaus mee. Ik kreeg gouden oorbellen, massagebonnen, lingeriebonnen, een vette pot Chanel-crème (eindelijk, my first Chanel!). Ik werd in het midden van de kamer gezet en er werd keihard gezongen. ‘Powervrouw, powervrouw’, riepen ze. Ik was zo blij. Mijn verdriet maakte langzaam plaats voor trots; op mijn vriendinnen die allemaal waren gekomen, sommigen helemaal uit Maastricht. Ik voelde me gedragen. In plaats van dat ik treurig tegenover mijn man met zijn midlifecrisis zat, stond ik temidden van dit vreugdevuur van vriendinnen. Vrouwen die ik in mijn leven verzameld heb, die ik bewonder om hun kracht, intelligentie, authenticiteit, gezelligheid, warmte. Ze waren er allemaal. Voor mij.
Ineens werd ik overvallen door een heel sterk gevoel. Alsof er energie door mijn lichaam schoot en een stem zei: ‘Kom op, pak je kans! Je kunt het!’ Waarom begon ik niet helemaal opnieuw? Ik zou me prima redden zonder man, de jongens zouden wat meer mee moeten helpen, maar samen zouden we het fiksen. Ik voelde het. Weg met de onzekerheid, het leven is nu en het is van mij.
De volgende dag belde ik mijn man om te vertellen dat hij zijn koffers definitief kon pakken. Hij moest het maar even gaan uitzoeken met zijn verliefdheid, ik wilde niet op zijn beslissing wachten. Flikker maar op met dat getwijfel.
Het is nu vijf maanden later. Inmiddels woont hij in een huurhuis bij mij in de buurt. We hebben prima contact, het is niet altijd makkelijk maar ik voel me vrij. Met zijn scharrel is het niks geworden. Toch wil ik hem niet terug, althans voorlopig niet. Ik heb het veel te leuk met mezelf. Ik heb nieuwe jurken gekocht, tien nieuwe lippenstiften, sexy lingerie, torenhoge stiletto’s en ik heb een afspraak bij een huidtherapeut. Gewoon, om te kijken hoe ik mijn huid kan verbeteren. Dat had hij vast belachelijk gevonden, maar ik heb er zin in. En het grappige is, ik heb ineens heel veel sjans. Mannen knipogen naar me, en laatst vroeg een knappe collega me mee uit. Ik durf het nog niet, maar heerlijk is het wel. Ik ben vijftig, kom maar op met dat nieuwe leven.”
Dit artikel verscheen eerder in Saar Magazine, het leukste blad voor 50+ vrouwen. Saar is een onafhankelijk blad, alles is gemaakt door en voor 50+ vrouwen. We hebben geen glimmend hoofdkantoor, geen mannen in pak die zeggen wat we moeten doen: gewoon een stel leuke vrouwelijke journalisten en bladenmakers, die wel 50 zijn, maar nog lang niet oud.
