Inmiddels zijn ze een paar mannen en een serie kinderen verder, maar Anne-Marie en haar vriendin van de basisschool kunnen nog altijd gillen van het lachen en kennen elkaar door en door. ‘Alsof ik een zus heb, maar dan eentje die ik zelf heb uitgekozen.’
Ze stapte mijn leven binnen toen ik net naar Nederland was verhuisd. Ik kwam uit Afrika, dus mijn nieuwe klasgenoten vonden mij heel raar. Een van hen noemde me een Chinees. Een ander was ervan overtuigd dat ik in een boomhut had gewoond. Dat wist ze van de televisie. Janna was anders. Zij vroeg honderduit over mijn leven daar.
Al gauw liepen we iedere dag keuvelend, huppelend of kibbelend naar school. Terwijl de andere meisjes uit de klas druk waren met Abba-dansjes en hun eerste beha, voetbalden wij met de jongens en verstopten we ons tijdens de handwerkles in de bezemkast. Na school maakten we een buurtkrant en organiseerden een cursus Slootje Springen voor het kleinere grut in de buurt.
Als we ons verveelden in het weekend, belden we aan bij de meester. Ik begrijp nog steeds niet waarom, want de goeie man was heel streng en had in de klas de vreselijkste driftaanvallen. We vonden het geloof ik interessant. Hij bood ons elke keer thee aan met twee koekjes. Zijn vrouw voerde het woord. Nadat de meester ons een keer bij het afscheid een zweethand had gegeven, zei Janna op weg naar huis heel wijs: ‘Hij heeft zeker te weinig sex gehad.’
Ze had lef. Als mijn vader (tegen wie ik keurig u zei) ons tijdens een logeerpartijtje tot de orde riep, lachte ze: “Ha, daar hebben we Peter met zijn kokosface.” Daar had hij niet van terug en dan droop hij met zijn staart tussen de benen af.
Toen een ouder meisje Janna’s zusje had getreiterd, belde ze haar op en zei ze met zwoele stem: “Hallooo meisje, je spreekt met de minnares van je vader.” Er bestond gelukkig nog geen nummerherkenning.
Het was nooit saai met Janna. Toen allebei onze ouders gescheiden waren, maakten we er een sport van in één middag quasi-spontaan bij iedereen langs te gaan. We deden alsof we dat gezellig vonden, maar ons enige doel was bij iedereen zoveel mogelijk koek, snoep en chocola scoren. En mijn vader zover te krijgen met ons bij de Chinees te gaan eten.
Inmiddels zijn Janna en ik allebei een paar mannen en een serie kinderen verder. Er zijn huizen gekocht, we hebben opleidingen gedaan en banen gekregen. We hebben vreugde en verdriet gekend en zijn inmiddels over de vijftig. Zij is nog net zo geestig als toen. Ze doorziet mensen feilloos. We kunnen nog altijd gillen van het lachen. We weten waar de ander vandaan komt. We wonen niet meer bij elkaar in de buurt, maar als we elkaar spreken voelt het meteen vertrouwd. Alsof je een zus hebt, maar dan helemaal zelf uitgekozen.
Lees ook: Hoe maak je het uit met een vriendin?
