De overgang is geen pretje. Marjolein probeert zich er alvast geestelijk op voor te bereiden.
Droogheid, al dan niet vaginaal. Geen zin meer in sex. Een kop als een tomaat door de opvliegers. Haaruitval. Slapeloosheid. Hormonale schommelingen. Gewichtstoename. Depressieve buien. Het is een illuster rijtje. En het zijn nog maar enkele dingen waar je tegenaan kunt lopen in de overgang.
Op dit moment heb ik nog nergens last van. Nou ja, overgangstechnisch dan. Maar het onderwerp houdt me al een tijdje bezig. Ik leef mee met verhalen van anderen. Zuig informatie op als een spons. En net zoals ik vooraf meestal al oplossingen bedenk voor andere mogelijke scenario’s -die zich opmerkelijk vaak niet eens voordoen of in de praktijk gewoon ontzettend meevallen- probeer ik ook het overgangsvarkentje alvast te wassen. Me voor te bereiden. Maar zo werkt het natuurlijk niet.
Bovendien: een mens lijdt het meest onder het lijden dat hij vreest. Een tegelwijsheid van heb ik jou daar, maar hij is bovenal en vooral heel erg waar. En godzijdank hoor ik ook positieve verhalen. Over vrouwen die bijna lachend door die hele levensfase rollen. Vrouwen, die maar af en toe ergens last van hebben en in ieder geval niet van terugtrekkend oestrogeen. En er is natuurlijk sowieso één, voor mij levensgroot, voordeel: aan het eind van de overgangstunnel gloort er wel degelijk licht. Het heet: nooit meer menstrueren.
Beducht blijf ik wel. Op veranderingen in mijn menstruatie. Op pijntjes en een zwetende bovenlip en nekhaar als ik de brug op fiets. Op een totaal onredelijke woede-implosie in de supermarkt omdat iemand het beurtbalkje (wát een stom woord trouwens) niet of juist te vroeg neerlegt. Op buien an sich eigenlijk, waarin ik zonder echt goede reden gewoon ineens heel erg veel zin heb om iets heel erg hard op de grond te gooien.
Ik heb me wel eens laten vertellen dat het belangrijk is om ook in de overgang goed te blijven praten met je partner. Nou lijkt me dat sowieso geen gek idee. Zeker als ik nu of straks (nog meer) risico loop op hormonale disbalans waardoor ik om iets totaal futiels uit mijn plaat ga tegen mijn vriend.
’s Avonds kruip ik op de bank tegen hem aan. Ik som een rijtje lichamelijke ongemakken op die mij zeker/misschien nooit/of een klein beetje te wachten staan. Hij luistert en trekt bij sommige delen een moeilijk gezicht.
Met enig drama in mijn stem besluit ik: “En dan word ik straks misschien ook nog onuitstaanbaar.”
Op zijn gezicht verschijnt een brede grijns. “Wórd??”
Lees ook: 35 feiten over de overgang die je echt wilt lezen
