Lieve twintiger, je bent niet hooggevoelig. Je bent gewoon een aansteller

-

Jongeren hebben het steeds vaker moeilijk. Ze zijn ‘eenzaam’ en kunnen het leven moeilijk aan. Ze zijn ook vaak ‘hooggevoelig’. Vala wordt er een beetje moe van. Het leven is nou eenmaal niet altijd een feestje. Maar daar hoef je niet zo’n probleem van te maken.

Vooropgesteld: ik wil niks afdoen aan eenzaamheid en depressiviteit. Ik weet dat dat niet te onderschatten psychische problemen zijn, waar mensen enorm last van kunnen hebben en die we niet moeten bagatelliseren. En nee, niet alleen oude mensen, of mensen zonder vrienden hebben hier last van. Maar dat je je niet altijd helemaal happy voelt, niet all day every day juichend door het leven gaat, dat is geen probleem. Dat is normaal. Omdat het leven dus niet all day every day geweldig is, maar gewoon: het leven. Dat zich voortsleept, iedere dag opnieuw. Voor iedereen. Maar voor de jongeren van tegenwoordig is dat niet meer acceptabel. Steeds meer jongeren hebben last van psychische problemen. In de documentaire Alleenzaam praten verschillende twintigers over hun worsteling met het leven. Ze hebben alles: vrienden, een studie, een huis, werk, zijn gezond en hebben mogelijkheden te over. Toch hebben ze het moeilijk. Vinden ze. Ik vind dat vooral verwend gedrag van een stel zeurpieten. De rupsjes-nooit-genoeg willen altijd meer.

Zo vertelt Annelieke (23) in Alleenzaam dat ze het zo moeilijk vindt als ze vroeg moet opstaan. Daar krijgt ze allemaal ‘nare gedachtes’ van. Jens (22) klaagt dat hij zo weinig ‘diepgang’ vindt bij andere mensen. Tenslotte wil hij gewoon lekker over filosofie of wiskunde praten, maar andere mensen alleen maar over ‘oppervlakkige dingen’. De geïnterviewde jongeren klagen over de veelheid aan prikkels die zij de hele tijd maar te verwerken krijgen, alle emoties van andere mensen die zomaar op hun toch al overvolle bordje worden gesmeten. En ze zijn al zo hooggevoelig, dus al die extra ballast kunnen ze er niet bij gebruiken. Er wordt virtual reality en EMDR-therapie gevolgd om te ontdekken waar de ’trauma’s’ van deze jongeren zitten. Want inderdaad, dat je je als kind ooit een keer alleen voelde op het schoolplein, dat is wel iets om enorme PTSS van te krijgen natuurlijk.

Het zal de generatiekloof wel zijn, maar ik vind dit typische uitwas van de watjescultuur van tegenwoordig. Is het leven van de hedendaagse jongere niet perfect, dan is hij/zij direct diep ongelukkig. Psychologen spreken over een ‘ernstig probleem’, aangezien er steeds meer jongeren met hun ziel onder hun arm lopen. Het is geen ernstig probleem, het is aanstelleritis van de Instagramgeneratie, die denkt recht te hebben op een maakbaar leven vol unicorns en elfenstof. Maar zo werkt het dus niet, beste kinderen. Je hoeft niet in therapie als je je niet 24/7 ‘verbonden’ voelt. Dat is geen teken van een diepgeworteld trauma. Een groot deel van het (jonge) leven is alleen zijn en je niet de hele tijd geweldig voelen. De meeste mensen voelen zich het grootste deel van de tijd een beetje niks. Dat is niet problematisch, dat is geen ’taboe’ dat we moeten doorbreken met documentaires en een plaats op de politieke agenda, dat is volstrekt normaal.

Kunnen we de traumabehandelingen alsjeblieft bewaren voor de mensen die daadwerkelijk iets ernstigs hebben meegemaakt waar ze schade van ondervinden? Kunnen we alsjeblieft geen dingen uit de taboesfeer proberen te halen die daar helemaal nooit in zaten, omdat ze niet bestaan? En kunnen we alsjeblieft geen problemen maken die er niet zijn? Beste twintiger, doe niet zo moeilijk, als het ook makkelijk kan. Je hébt het namelijk helemaal niet moeilijk. Je bent niet hooggevoelig. Je bent gewoon een aansteller. En als je nou eens ophoudt met zaniken, zul je zien dat je leven opeens een stuk leuker wordt. Hoef je gelijk niet meer in therapie.

Lees ook: Hé Chantal Janzen, noem jij ons nou Granny!? 

Pssstt… Wist je dat we ook een tijdschrift hebben? Neem een abonnement of koop een los nummer om te kijken wat je ervan vindt.

RECENTE ARTIKELEN