Lieve Chantal, we rennen, vliegen, zorgen, werken aan onze carrière, hebben ondanks drukke agenda’s een sociaal leven, zorgen voor een financiële impuls bij middenstanders, kopen, verkopen en verbouwen huizen, splitten de rekening na een date, voelen ons zelfverzekerd en sterk en dan noem jij ons ‘Granny’?
Vanaf volgende week heb ik er, zoals ik er nu in sta, een baan bij. Niet in de media maar in een totaal andere bedrijfstak. Als iemand mij drie weken geleden had verteld dat ik zou gaan solliciteren had ik hem, of haar, waarschijnlijk voor gek verklaard. Per toeval viel mijn oog op deze onwijs leuke vacature en voor ik het wist schreef ik een brief. Geen seconde stond ik erbij stil dat mijn leeftijd -52- wel eens een ‘dingetje’ zou kunnen zijn.
Ik redeneerde andersom. Juist omdát ik zoveel levenservaring heb, juist vanwege het feit dat mijn kinderen allang het huis uit zijn, juist vanwege het feit dat ik alleen nog maar voor mijzelf mag en kan leven en met niemand meer rekening hoef te houden, ben ik de ideale kandidaat. Ook niet onbelangrijk? Ik weet wie ik ben. Wat ik kan. Wat mijn beperkingen zijn en ook dat niemand mij meer de pis lauw maakt. Dat ik werd uitgenodigd voor een gesprek vond ik volkomen logisch. Ik zou mezelf ook hebben uitgenodigd.
Op de terugweg van het sollicitatiegesprek ontving ik een push-bericht. Bij het stoplicht wierp ik er een blik op en ik begreep er geen zak van. Het stoplicht sprong op groen en het enige wat ik kon denken was: las ik dat nou echt? Bij thuiskomst kroop ik eerst even op de bank voor mijn middagdutje – grapje – trok ik een fles prosecco open, nam een glas en proostte op mijzelf. Vervolgens trok ik mijn sollicitatiepakje uit en trok dolblij (en lichtelijk aangeschoten want ik had nog niet geluncht) mijn sportkleren aan. En plotseling dacht ik: oh ja. Wat voor een fucked op pushbericht las ik nou daarnet?
Het blad &C van Chantal Janzen brengt in november een special uit genaamd de Oh Granny. Een ode aan de ouders van de &C-doelgroep over alle relevante thema’s vanuit de belevingswereld van deze moderne 55-plussers. Pardon??? Granny? Donder even snel op met dat woord. Wie bedenkt zoiets? Worden wij vijftig plussers nou door de ogen van de éénenveertig jaar oude hoofdredacteur Chantal beschouwd als een oudje? Was er nou niemand van de afdeling Marketing die aan zijn of haar theewater voelde: Neuj. Moeten we niet doen. Vinden ‘ze’ niet leuk. Dat woord granny is verkooptechnisch belabberd gekozen. Want zeg nou zelf? Willen wij geassocieerd worden met dat woord? Het is geeneens grappig.
Ik ga verder. Ik lees: ‘Alle relevante thema’s van deze moderne 55-plussers’. Wat zijn dat in hemelsnaam? Wat zijn nou relevante thema’s door de ogen van de &C-doelgroep? Erop uit met de kampeerwagen? Vrijwilligerswerk in het buurthuis en het nut daarvan? Kinderen bijna volwassen – Eindelijk tijd voor elkaar?
‘Moderne 55-plussers’. Hoezo ‘moderne’ 55-plussers? Daarmee impliceer je toch dat het best wel weird is dat vrouwen vanaf een bepaalde leeftijd nog gewoon meedoen en meetellen? Volgens mij bestaat er al jarenlang een community, (kuch kuch, saarmagazine.nl) voor vrouwen boven de vijftig die nog lang niet dood zijn. Die begrijpen wat het is om vijftigplus te zijn. Die weten waar wij blij van worden. Waar wij tegenaan lopen. Wat wij leuk dan wel stom vinden. Hoe wij ons geld verdienen en vaak ook schaamteloos aan uitgeven. Soms schipperen tussen zorg en onze eigen behoeftes maar vooral geen enkele notie hebben van het feit dat wij in de ogen van millenials blijkbaar een andere belevingswereld zouden hebben.
Misschien een idee voor onze uitgever om ook eens een special te gaan maken voor de doelgroep van &C? Een special die een ode uitbrengt aan de iets te zelfvoldane twintig plusser over alle thema’s vanuit de belevingswereld van deze ‘skeere’ kinders? En dan noemen we die special Oh Gadver! Succes gegarandeerd.
