Heleen zat er dinsdagavond weer klaar voor. In de tweede aflevering van Married At First Sight (MAFS) trouwden Astrid met Sander, zagen Rowan en Astleigh elkaar voor het eerst en hopen we met z’n allen vurig dat de bruidegom volgende week niet die ingestudeerde knipoog gaat geven.
De deur van de trouwzaal ging open en ja hoor, we hoorden haar al eerder voor we haar zagen: hihihihihi! Astrid dus. Nou, wie die twee bij elkaar ziet denkt waarschijnlijk: dat zit wel goed. Ze noemden elkaar lekker ding, schurkten tijdens de plechtigheid meteen gezellig tegen elkaar aan en gierden het constant uit van het lachen. Jij bent nu mijn man, zei Astrid – die van de zenuwen een paar opvliegers kreeg – tegen Sander die dat weer aanleiding vond om luid te schateren. En jij bent dus mijn vrouw zei Sander, en hop, daar lagen ze weer dubbel. Het aandoenlijke moedertje van Astrid zag het allemaal met betraande ogen aan en besloot dat het goed was: ‘Want weet je, dit is wel mijn kind.’ Erg schattig. Of het allemaal zo dolletjes blijft valt te bezien. Hebben ze klik? Is er aantrekkingskracht? Hebben ze elkaar na deze mooie dag in Slot Zeist überhaupt iets te vertellen? We gaan het meemaken, maar het is ze gegund, dat is zeker.
Over naar AsTleigh (die T is heel belangrijk, zei Carlo streng) en Rowan. Astleigh mocht thuis het mobiele rekje pakken gaan passen in gezelschap van drie vrienden, waarvan er één kennelijk een obsessie met de kleur groen heeft. Astleigh is het type man dat alles staat, en de vrienden vonden dan ook alles enorm ‘nice’ staan, maar die ene bleef onverbiddelijk en riep constant dat de groene moest zijn, en nee niet de grijze maar de groene, ook niet de bruine maar de groene. Ja man, we hebben je wel gehoord! Het groene pak was Astleigh inderdaad prachtig, dus kon je wachten op: ‘Zie je wel, ik heb gelijk!’
Waar Astleighs vrouw aan moet voldoen, werd de zelfverklaarde netheidsfreak bij de kapper gevraagd. Nou, ze mag dus absoluut niet lui zijn. Wel sportief, zorgzaam, ordelijk en netjes. Lekker opgeruimd, daar houdt ie van, door zijn militaire achtergrond.
Ondertussen paste Rowan bruidsjurken en viel voor jurk nummer 2. Astleigh had zijn bruid alvast een armbandje van rozenkwarts gestuurd, ‘de steen van de liefde’, waardoor moeder, zus en vriendinnen alvast collectief in zwijm vielen. Gelukkig hebben ze niet kunnen zien hoe Astleigh een zogenaamd spontaan knipoogje instudeerde voor de ceremonie, en als ik één advies mag geven: NIET DOEN!
Toen Rowan thuis mooi werd opgemaakt leek het even alsof ze zich voor het verkeerde programma had opgegeven, want ze had gedroomd dat ze met een boer trouwde en de hele tijd stallen uit moest mesten. De jurk werd voorzichtig aangedaan, en het resultaat was een beeldschone bruid, al was een goede kapper geen overbodige luxe geweest.
Anyway, gauw met de zwaar ontroerde paps in de bruidsauto, want ook Astleigh was al onderweg. Samen met vriend Rudi wiens enorm Hollandse uiterlijk geen roots in Suriname, de Antillen of het Rifgebergte verraadt, maar die toch met een merkwaardig zwaar accent spreekt. Rudi moest natuurlijk nog even lekker ordinair doen over de huwelijksnacht, waarop Astleigh hem wist af te leiden door te vertellen dat hij zich best chill voelde omdat zijn haar goed zat. In Slot Zeist zei broer Ritsie – ook al zo’n merkwaardige spelling –dat ie best gespannen was, de vriendinnen van Rowan verklapten liefjes dat dat de bruid dan wel schattig lijkt, maar best een ‘kleine charmante dictator’ kan zijn – en bedankt! – oma verklaarde in het geheel geen emoties te hebben, en hop daar ging de deur open en zagen de twee knapperds elkaar voor het eerst. Ben benieuwd.
Het derde koppel Arjan en Maurice lijkt mij meteen veelbelovend. Waarom? Geen idee. We gaan het meemaken.
