Haar laatste kind is nu het huis uit. Zonder hem is het stil in huis. Een week. Want kans om een legenestsyndroom te ontwikkelen, krijgt Irma niet.
Het zat er al een tijdje aan te komen: het jongste en enige nog thuiswonende kind ging op kamers. Hij was het al een tijdje zat om steeds met de trein op en neer te reizen, en nu had hij dan toch echt een kamer gevonden. Niet dat ik het kind nou zoveel zag. Hij woonde al praktisch op kamers, maar dan in mijn huis, op zolder. Af en toe kwam hij beneden om te eten of een fles frisdrank mee naar boven te slepen. Of ik hoorde hem ’s nachts om vier uur als een olifant naar boven stampen (terwijl hij toch echt probeerde heel zachtjes te doen).
Maar toch. Zonder hem is het wel héél stil in huis. ‘Nou zijn alleen de twee ouwetjes nog over,’ grapt Rob. En ja, daar moeten we maar het beste van maken. Geen rekening meer houden met kinderen die willen eten, minder boodschappen, ’s avonds gewoon samen een tosti pakken; het leven wordt een stuk simpeler. Zou je denken.
Maar de tweede week merken we dat die ‘rust’ er nog niet helemaal is.
- Al het eerste weekend komt kindlief gewoon weer naar huis. Hij heeft hier nog dingen te doen. Vertrekt weer met een tas voor boodschappen (vooral een groot stuk kaas: “Mam, weet je wel hoe duur die zijn?”)
- Maandagmiddag staat Robs zoon op de stoep. Verkering is uit, hij moest er nodig even uit. “Ik kan toch wel een weekje hier logeren?” Natuurlijk.
- Hij is nog maar net weg als mijn jongste dochter appt dat ze naar de tandarts moet – en mag ze dan bij mij komen eten? En slapen?
- Dochter twee komt de dag daarna: “Heb je een extra bordje voor mij, mam? Ik heb vanavond helemaal geen zin om alleen te eten.”
- In het weekend komt ze samen met haar man de katten brengen. Die moeten bij ons logeren, want ze gaat een weekje op vakantie. Ondertussen ratelt de familie-app aan één stuk door: jongste dochter heeft een weekendje Londen geboekt, maar door de mist heeft ze zo’n twaalf uur vertraging.
- Jongste zoon komt het weekend weer naar huis, er staan nog wat spullen die hij nodig heeft.
- Als hij maandag terugreist naar zijn kamer in Eindhoven, zit hij nog maar nauwelijks in de trein terug als de telefoon alweer gaat: bij de kapper heeft hij per ongeluk de verkeerde tas mee genomen. Vanavond komt hij terug, om die tas weer om te ruilen. Rond 23.30 komt hij aan, kunnen wij hem dan van de trein halen? En even die tas wegbrengen?
’s Avonds heel laat zitten Rob en ik op de bank. Met twee gestreste logeerkatten en uitgeput van alle drukte. Je kinderen zullen maar het huis uit zijn. Wat een rust…
Beeld: iStock
Lees ook: Irma doet een fotoshoot: ‘Die onderkin, die rimpels, die buik!’
