Irma doet een fotoshoot: ‘Die onderkin, die rimpels, die buik!’

-

Irma moet een fotoshoot doen. En daarom staat ze op een vroege ochtend met haar suède laarzen op de natte heide spontaan en romantisch te doen.

Poseren is zeg maar niet mijn ding. Een fotoshoot staat dan ook niet op mijn verlanglijstje. Altijd ongemakkelijk als iemand zegt: ‘Nu even lachen.’ Ik probeerde er nog onderuit te komen, maar mijn vriend zei: “Dan hebben we straks mooie foto’s van ons tweetjes.” En dat is natuurlijk ook weer zo.

Dus daar staan we dan, in de kou, op de hei, tussen de (grinnikende) wandelaars en fietsers. Van tevoren hadden we een vragenlijst moeten invullen met vragen als: waar heb je elkaar ontmoet? Wanneer was je heel trots op je partner? Je kent dat wel. Er waren ook opdrachten: schrijf een lief briefje, neem je lievelingsmuziek mee.

Het blijft raar, zo’n camera op je gericht. Ik besef heus wel waar de fotograaf met haar vragen op uit was: ze wil ontroering, liefst een traan. We doen ons best. Echt waar. We lachen, houden elkaar vast, halen met gesloten ogen herinneringen op. Maar op commando ontroerd raken, dat lukt niet. Aan de opdrachten komen we tijdens de shoot niet toe. Als we thuiskomen, zit het lieve briefje nog steeds in mijn jaszak. “Laat eens lezen,” vraagt Rob. Ik geef het hem. En thuis, op de bank, springen dan toch nog de tranen in zijn ogen. Dat is echte emotie. Alleen niemand om het vast te leggen.

Een weekje later komen de foto’s. Die zijn … confronterend. Want als ik voor de spiegel sta, lach ik meestal niet. Hooguit een klein, beheerst glimlachje. Nu pas zie ik hoe ik er uitzie als ik echt moet lachen. Met heel veel rimpels. En een onderkin. Daar valt zelfs met botox geen eer aan te behalen. En in al die spontaniteit ben ik vergeten mijn buik in te houden en die rare pluk haar glad te strijken. Rob staat er overigens wel mooi op. Spontaan, lachend en zonder rimpels. Om jaloers op te zijn. Zijn het foto’s die ik boven de bank wil? Niet echt. Want zelfs op de foto’s waar ik wel redelijk opsta, zie ik het geposeerde, het ongemakkelijke.

Ik heb vakantiefoto’s waarop ik straal. Omdat ik in een prachtig land ben, samen met mijn lief. Omdat ik niet doe-alsof, maar echt gelukkig ben. Waarschijnlijk zijn het licht en de pose niet goed, ze zijn gewoon met een selfiestick en mijn telefoon gemaakt, maar ze zijn wel echt. En die wil ik best boven de bank.

Lees ook Irma ontdekt de e-reader en wil nooit meer zonder 

gifgif
Irma van Schaijk
Irma van Schaijk
Irma is 53, heeft een latrelatie met Rob (al lijkt het soms meer op samenwonen) en woont in Bergen op Zoom. Haar vier kinderen zijn het huis uit, maar gelukkig zorgen twee katten en een ondeugend teckeltje voor genoeg leven in huis. Ze werkt als journaliste en heeft haar eigen tekstbureau.

RECENTE ARTIKELEN