Edith las op de website van Brandpunt+ over een ‘stropdasdakloze’: een hoog opgeleide man die op zijn zestigste dakloos werd. Ze realiseerde zich dat er niet veel nodig is om dakloos te worden en had vervolgens een slapeloze nacht.
LEES OOK: Emily (53) stond plotseling op straat. Nu solliciteert ze zich suf
Hij was piloot geweest en daarna zzp’er, kreeg heibel met een opdrachtgever, pakte zijn belastingaangifte niet helemaal handig aan, raakte in de schulden en belandde op straat. Een combinatie van pech en eigen fouten. Op z’n zestigste! Omdat hij niet verslaafd was en ook niet psychisch gestoord, hadden ze hem liever niet in de opvang. ‘En daar heb ik dan mijn hele leven belasting voor betaald,’ verzuchtte hij.
Soms ben ik bang dat ik een mantelpakdakloze word, hoewel ik nooit mantelpakjes draag. Maar misschien ga ik dat dan wel doen, omdat je in dezelfde omstandigheden als waarin deze meneer verkeert, wel wat decorum kunt gebruiken. Ik heb veel met de stropdasdakloze gemeen. Ik ben al heel lang zzp’er. Heibel met opdrachtgevers probeer ik koste wat kost te vermijden, maar dat lukt niet altijd. Niet ik, maar de belastingdienst pakte mij een tijdje geleden bepaald niet handig aan en een faillissement dreigde! Het scheelde niet veel of ik had mijn huur niet meer kunnen betalen en dan was ik op straat beland.
Dit artikel gaat door onder de afbeelding
Ik ben nog steeds niet uit de gevarenzone. Ik moet nog tien jaar tot mijn pensioen. Pensioen? Welk pensioen… lig ik ’s nachts te piekeren. De stropdasdakloze vertelde hoe hij op een dag geen geld meer kon pinnen. Moest hij naar de toilet, dan lukte het niet altijd om een gratis wc te vinden. Kreeg hij weer een boete voor wildplassen. Ik zie mezelf al zitten in mijn mantelpak in een bosje van een plantsoen. Na een tijdje op de bank bij vrienden te hebben geslapen, belandde hij met een koepeltentje op een camping, die hij betaalde met een baantje als koerier. In de winter waren de warme douches er afgesloten en condenseerde zijn adem tot een laagje ijs. Daarna belandde hij in een weiland. Gruwel, het lijkt me alle redenen om met of zonder poedertje, er een resoluut einde aan te maken.
Uiteindelijk werd de stropdasdakloze geholpen en zit hij nu in de schuldsanering en heeft hij een eigen kamertje. Vooralsnog in de opvang, maar met een seniorenwoning in het vooruitzicht. Hij leeft van een tientje zakgeld per dag en vrienden nodigen hem weer uit voor het eten omdat hij zo mager is geworden. Als je weinig hebt, zegt hij, worden sommige dingen extreem waardevol, zoals een jas of zijn vliegbrevet. Dat lijkt me dan ook het enige positieve aan mijn dreigende bestaan als mantelpakdakloze. Dat ik dan eindelijk waardeer wat ik wel heb: een dak boven mijn hoofd, een volle ijskast, kleren aan mijn lijf en een bed.
Maar waarom wachten? Misschien scheelt het al een hele hoop als ik daar gewoon NU mee begin.
Niets meer missen?
Meld je aan voor onze wekelijkse nieuwsbrief!
