Emily (53) stond plotseling op straat. Nu solliciteert ze zich suf

-

Emily (53) volgde haar hart, nam ontslag en ging aan de slag bij een nieuwe werkgever. Na een jaar werd haar contract niet verlengd. “Voor het eerst in mijn leven ben ik werkloos.”  

Mijn moeder vond het doodeng. Mijn vriendinnen hielden hun hart vast. Ik sloeg hun advies in de wind. Na twaalf jaar bij dezelfde baas wilde ik iets nieuws. Ontdekken of ik ook andere dingen kon. Weer voelen dat ik leefde. Ik had geen zin tot mijn pensioen weg te kwijnen achter hetzelfde bureau. Daar word je vooral heel oud en grijs van.

Bovendien: ik laat me niet leiden door angst. Dan was ik ook nooit gescheiden. Dan was ik ook niet op Tinder gegaan en had ik mijn nieuwe vriend nooit ontmoet.  Ik deed mijn werk met twee vingers in de neus. Mijn ambities waren groter dan iedere maand salaris ontvangen.

Ik hoefde niet eens zelf te solliciteren maar werd via LinkedIn benaderd. Welke vijftigplusser gebeurt dat nog? Ik ging op gesprek maar wist het eigenlijk al: dit ga ik doen. Het bedrijf was leuk, fris, jong. Ik was verreweg de oudste maar vond dat geen probleem. Ik leerde hoe Instagram en Snapchat werkt. Ik gaf jongere collega’s relatieadvies – ervaring genoeg. Ik kon mezelf zijn op kantoor. Heerlijk. Ik kreeg alle kansen me te ontwikkelen en volgde cursussen.

Ik ken vijftigers die hun jaren uitzitten en niet eens weten hoe ze moeten googelen. Kom op, denk ik dan. Blijf bij de tijd. Doe je dat niet, dan moet je ook niet zeuren als je niet meer aan de bak komt.

Ik kreeg een jaarcontract. Geen probleem, ik hecht niet zo aan vastigheid. Leven zonder risico’s is vooral heel saai. Geen seconde dacht ik: misschien sta ik na een jaar op straat. Ik had vertrouwen in mijn eigen kunnen, iedereen was enthousiast over mijn komst, nooit was een baas ontevreden over me geweest. Dat ging hier ook niet gebeuren.

Dat ook andere factoren mee kunnen spelen, realiseerde ik me niet. Het werd steeds rustiger op kantoor. Er waren te weinig opdrachten. In het begin deed de baas alsof er niets aan de hand was. Na een tijdje was het niet meer te ontkennen. Sommige mensen gingen minder werken. Iedereen voelde: het is afwachten tot er iemand uit moet. We keken allemaal naar elkaar. Ga jij of ga ik? Mijn collega’s hadden kleine kinderen en hoge hypotheken. Aan de andere kant: als zij hun baan verloren, hadden ze zo een nieuwe. Opeens besefte ik: dat is voor mij als vijftigplusser misschien anders. Toen mijn baas me op een dag bij zich op kantoor riep, wist ik genoeg. Einde verhaal.

En nu solliciteer ik me al zeven maanden suf. Vaak krijg ik niet eens een afwijzing. De moed zakt me niet snel in de schoenen, maar ik heb mijn momenten. Dan zie ik het gewoon niet meer gebeuren. Ik heb in al die tijd slechts één sollicitatiegesprek gehad. Gelukkig hebben we een sociaal vangnet in Nederland.

Ik weiger me een slachtoffer te voelen, al merk ik dat mijn leeftijd voor werkgevers een obstakel is. Niemand zegt het, ik voel het gewoon. Zelfs als ik solliciteer op functies waarvoor ik de perfecte kandidaat ben, zit ik niet bij de selectie. Dan weet ik genoeg. Ik blijf cursussen volgen en boeken lezen. Aan mij zal het niet liggen. Ook ben ik de laatste zeven maanden heel goed geworden in poetsen en koken. Maar of dat nou het verschil gaat maken … ha, ik denk het niet.”

Lees ook: Ik kan niet meer, maar moet nog tien jaar werken

gifgif

RECENTE ARTIKELEN