Irma heeft iets nieuws. Iedere keer als ze opstaat van bank of stoel, duurt het minstens tien stappen voor alles werkt. Voor haar rug recht is en haar benen soepel bewegen. Tel daarbij een geheugen dat steeds meer gaten vertoont en dan vraag je je toch af: is de aftakeling al begonnen?
Het valt me al een tijdje op. Zodra ik even gezeten heb, is het lastig opstaan. De eerste stappen zet ik als een oud besje: langzaam en krakend trekt mijn rug recht en mijn benen kunnen niet meer aan dan hele kleine pasjes. En alles doet zeer. Ik lijk wel 100… Pas na een paar passen beweeg ik weer zoals ik normaal doe. Soepel en lenig als een jonge hinde (nijlpaard mag ook).
Thuis maakt me dat niet zoveel uit, maar op mijn werk wil ik niet als een bejaarde door kantoor strompelen. Dus probeer ik zo langzaam mogelijk mijn lijf op te richten en weg te lopen of er niks aan de hand is. Met kleine pasjes, want dat ziet er minder dramatisch uit. Zodra de deur van het kantoor achter me dichtslaat, kan ik even ademhalen en alles laten kraken wat er kraken moet.
Dan zijn er ook nog de steeds grotere gaten in mijn geheugen. Niet de standaard dingen als waar heb ik mijn sleutels gelaten of hoe heet dat dorpje ook alweer waar we drie jaar geleden op vakantie waren. Nee, simpele dingen. Dat ene dinges dat licht geeft in het donker… of dat andere dinges waar je je ramen mee wast. Namen, ook zoiets. Als ik meedoen aan een simpel tv-kwisje scoor ik nog prima, maar ik heb er wel een half uurtje langer voor nodig dan de deelnemers (natuurlijk weet ik best hoe die cabaretier heet. Die ene. Die ook in Minoes speelde. En de PSV-beker jatte. Die heet… die heet… eh…. Dat dus.)
Komt het omdat ik aan vakantie toe ben? Is het stress, een kou, beginnende griep? Of is het -au- gewoon de leeftijd? Want ik kan wel volhouden dat 50 het nieuwe 40 is, ergens gaat die aftakeling toch beginnen. Nu, over een jaar, over tien jaar? Iedere dag als ik in de spiegel kijk is er wel een rimpeltje bij gekomen of grijze haar bijgekomen. En nu is het allemaal nog wel weg te poetsen, te verven of te camoufleren, maar ergens, ja ergens ga ik toch heus een oud omaatje worden.
Maar nu nog niet.
Het is griep.
Of stress.
Of ik ben aan vakantie toe.
Maar ik ben heus nog niet oud.
Nog lange niet.
Toch?
>Lees ook: Is het mijn leeftijd of komt het door de drank?
