“Vroeger was ik echt prachtig. Ik was dun, had glimmend haar tot aan mijn kont en overal waar ik kwam draaiden mensen hun hoofd even om. Die aandacht vond ik altijd wat ongemakkelijk, maar er is een ding wat ik toen nog niet wist: mooie mensen worden veel hartelijker behandeld dan niet-mooie mensen.”
Dat ik niet meer zo knap ben, vind ik niet zo erg. Er is veel voor in de plaats gekomen. Liefde, een gezin, zelfverzekerdheid. En ach, ik weet wel dat ik er nog steeds aardig uitzie, dat vind ik leuk. Ik houd er ook wel van om mezelf goed te verzorgen. Dat mannen niet echt meer naar me kijken, interesseert me weinig, ook al is het waarschijnlijk zo dat ik het niet door heb. Maar waar ik niet goed aan kan wennen dat ik nu dus ook opeens word behandeld als een niet-mooi iemand. Als ik me in de buitenwereld begeef, komt er een soort hardheid mijn kant op waar ik heel slecht tegen kan.
Ik heb een lastige verhouding met de spiegel. Ik kijk alleen nog in spiegels die ik vertrouw. Ik schrik me echt dood als het licht verkeerd is en alle wallen en rimpels zichtbaar zijn. Dus heb ik besloten om alleen nog in mijn eigen spiegels te kijken. Het is een vreemd fenomeen, oud worden in je eigen ogen. De ene keer vind ik mezelf net 30, een volgende keer flip ik helemaal op wat ik zie, dan lijk ik mijn moeder wel. Ik wou dat ik het jongere vrouwen kon leren: geniet van je uiterlijk, wat er ook aan scheelt. Er is één ding dat je prachtig maakt en dat is dat je jong bent, ook al concurreer je dan met andere mensen die ook jong zijn en dan ga je weer die cirkel in van ‘ik vind mijn neus te groot’ of mijn heupen te breed’. Zo zonde.
Ik kan gelukkig nog best goed zien, maar met leesbril is alles wel een stuk beter te zien. Dus ging ik een leesbril aanschaffen. Nou, dat viel me niet tegen: hij stond me best goed. Heel goed eigenlijk. Je kan je wallen eronder verstoppen en je ogen komen mooi tot hun recht. Toch ben ik er ambivalent over. Ik draag ‘m bijna nooit. Omdat ik duizelig word van het op en af zetten. En omdat ik er toch nog niet klaar voor ben om een leesbrillen-iemand te zijn.
Aan de andere kant verheug ik me er ook wel op. Ik vind vrouwen met mooie leesbrillen prachtig, het kan ze echt als een sieraad staan. Als het straks onvermijdelijk wordt om er altijd eentje in mijn tas te hebben, gaat er een wereld voor me open. Tot twee jaar terug ofzo had je alleen de wat saaie opticiens, nu kan je overal terecht voor designbrillen die ook nog eens een stuk goedkoper zijn dan die opticiencollectie van op de hoek.
Dat je nu leesbrillen in mooie concept stores en zelfs in modewinkels kan kopen, vind ik een mooi teken van emancipatie van de ouder wordende vrouw, alsof die winkels daarmee zeggen: we willen jou ook graag als klant, en niet alleen die beauty’s van 29. Ik blijf nog even uitstellen dus, want zonder leesbril door het leven gaan is wel zo handig, maar ik verheug ook op alles wat komen gaat. Ik ga straks het blijste leesbrillenmens ooit worden.”
[carousel_slide id=’30364′]
Dit artikel is geschreven in samenwerking met de modieuze leesbrillen van Frank and Lucie. Het merk heeft een collectie kwaliteitsleesbrillen die echt geen fortuin kosten. Verkrijgbaar met verschillende monturen en in allerlei kleuren. Kijk vooral even in welke hippe conceptstores en winkels de leesbrillen allemaal te koop zijn.
Lees hier meer over ons advertentiebeleid.
