Het is droevig: Yolan is 56, maar een huisvrouw? Absoluut niet. Ze heeft nog altijd geen idee hoe je een houten vloer schrobt, laat staan hoe je ramen streeploos schoon krijgt.
Mijn zijden bloesje moet met de hand gewassen worden, dus dat ligt al weken in een hoekje te wachten tot ik zover ben. Morgen wil ik hem aan, dus vandaag moet het gebeuren. Daarvoor moet ik eerst mijn emmertje zoeken, dat zich achter de rododendron blijkt te bevinden en gevuld is met dode en vooral plakkerige bloemen. Toch maar eens een extra emmertje kopen binnenkort, neem ik me voor de honderdste keer voor. Als ik de beschimmelde plantenresten uit mijn emmertje heb weten te verwijderen (met de afwaskwast, want ik heb even niks anders), maak ik een sopje. De blouse is wit met kleurtjes, dus gebruik je dan witwasmiddel of juist iets om de kleurtjes te behouden? Ik gok op het laatste.
Daarna doe ik mijn moeder maar weer na, en pak ik her en der wat stukjes stof, die ik heel snel (want dat deed zij ook) tegen elkaar aanwrijf. Daarna laat ik hem nog een paar minuten dobberen, voor extra frisheid. En dan begint de grote waterverspilling. Want natuurlijk heb ik weer veel te veel wasmiddel in het emmertje gegoten. Dus spoel ik en spoel ik, en ververs ik het water in mijn emmertje minstens vier keer om daarna tot mijn ergernis te constateren dat ik nog steeds luchtbelletjes zie: zeep? Nog een keertje spoelen en dan uitwringen maar. En nu, waar laat ik dat ding? Wie heeft er nog een waslijn? Waar kan ik een hangertje met een druipende zijden blouse kwijt?
Ik ben 56, een leeftijd waarop je dit soort dingen allang onder de knie hoort te hebben. Ik dacht altijd dat dat vanzelf zou gaan, dat je na pakweg je veertigste volautomatisch handig zou worden in de huishouding en dat je tegen die tijd viezigheid ook niet meer zou tolereren (en gekregen bloemen niet meer snel in een vaas zou proppen zonder de steeltjes schuin af te snijden). Dat je dan als vanzelf net als mevrouw Veenendaal zou worden, mijn buurvrouw van weleer en perfecte huisvrouw, bij wie altijd alles glom en blonk, inclusief zijzelf. Maar dat is niet doorgegaan; mijn huis en ik doen op geen enkele manier aan mevrouw Veenendaal denken.
Ik heb nog altijd het gevoel dat ik huisvrouwtje speel als ik zo’n oerdegelijk dingetje als een handwasje doe, en dat mijn moeder hoofdschuddend over mijn schouder meekijkt. We mogen dan opleidingen afronden en carrière maken alsof het niks is; huishoudelijk zijn we nooit volwassen geworden. Ik niet, maar mijn vriendinnen ook niet. “Ik kan nog steeds geen doekje over de tafel halen zonder dat ik tegen mijn man wil zeggen; kijk eens hoe goed ik een doekje over de tafel heb gehaald?”, bekende een vriendin vorige week.
We zouden niet weten hoe je een houten vloer deugdelijk schrobt, laat staan hoe je die in de was zet, en ramen streeploos lappen is aan ons niet besteed. Wij weten best dat je niet van onze vloeren kunt eten, maar waarom zouden we dat ook willen? En elke week de lakens verschonen vinden wij ook flauwekul als je dagelijks doucht. Van moeder op dochter is het huishouden in rap tempo verloederd. En dat zal zich alleen maar voortzetten. Want mijn kinderen hebben me hooguit wat apparaten aan en uit zien zetten. Ik heb ze helemaal niets huishoudelijks bijgebracht. Misschien moet ik ze eens een weekje naar oma de fantastische huisvrouw sturen. Voor het te laat is.
Pssstt… Wist je dat we ook een tijdschrift hebben? Neem een abonnement of koop een los nummer om te kijken wat je ervan vindt.
