We zien in tijdschriften en films louter jonge, ronde, opgepompte en omhooggeduwde borsten. Heel gewone borsten die een beetje hangen zijn blijkbaar sneue dingen. Tot verdriet van Juliette, die juist zo blij is met haar prachtige, puur natuur-boezem.
De enige borsten die ik als klein meisje zag waren:
- van mijn moeder – zeer sporadisch, want min of meer per ongeluk, dat heb je met een preutse moeder van voor de oorlog
- gesnoerd in Playtex cross your heart-beha’s – op zwart-witfoto’s in tijdschriften, en daar ging het meer om de beha dan de borst, want die was helemaal niet te zien
- van zwarte vrouwen in derdewereldlanden – die zag je op tv, in de krant en in de encyclopedie, die mochten gewoon gezien worden want dat waren blijkbaar niet-seksuele borsten.
Als klein meisje wil je zo snel mogelijk een grote, volwassen vrouw worden, dus probeerde ik me een ideaalbeeld te vormen van borsten. En die borsten, die hingen. Het waren geen frisse appeltjes, maar stevige peren, of stoofpeertjes, en soms zelfs bananen. Dus mijn gedachtengang was als volgt: volwassen borsten hangen. Ik wil heel graag volwassen borsten. Dus ik wil hangborsten. In het beige, graag. Dat was dus he-le-maal de bedoeling niet, maar dat wist ik niet. Ik had nog niet gehoord van de jong-doctrine: mooi is jong, dus borsten als appeltjes op je lijf geplakt, die niet hangen, die zijn mooi, en hangborsten zijn sneue dingen.
In de jaren zeventig viel het nog mee met die onzichtbaarheid van de hangborst: iedereen lag topless op het strand, en daar zag je borsten in alle soorten en maten, maar toch al snel eerder van een zekere perigheid, dan appeltjesachtig. Maar tegenwoordig moet je gewone borsten verstoppen. En als je ze niet verstopt, moeten ze omhooggeduwd in een push-upbeha of opgevuld met siliconen of anderszins geboetseerd door een plastisch chirurg. Gewone, natuurlijke, volwassen borsten bestaan niet meer in het openbaar. Je ziet ze soms in de sauna, maar verder is het niet de bedoeling dat een vrouw ook maar een glimp van haar borsten toont.
Als een vrouw verschijnt in een laag uitgesneden jurk met iets anders dan twee harde appels eronder, wordt dat als een afwijking gezien. Dan is ze een mens dat even lekker hippieachtig wil doen, een vrouw die zich niet verzorgt en eigenlijk een beetje gek is geworden. Terwijl als er iets is wat dit verhaal leert, is het dat wat wij mooi vinden óók maar is aangeleerd. Ik ben al volledig verpest. Als klein meisje had ik misschien wel een zuiverder gevoel voor schoonheid dan ik nu heb – ja, want stiekem ben ik het óók zo gaan zien. Raar eigenlijk. Heel erg raar.
LEES OOK: Mysterie: waar zijn de lelijke kinderen gebleven?
