De kleine Miriam wist het zeker: haar ouders waren heel erg arm. Geen gezellige bijzettafeltjes met prulletjes. geen vensterbank met plantjes, geen meubels die een heel leven meegingen.
Ik weet nog precies hoe het huis van mijn ouders was ingericht. Een antieke kast met Delfts blauwe schalen. Een lange houten tafel met zes stoelen en een bank met rode kussens die mijn vader zelf had nagemaakt uit de VT-wonen.
Die inrichting was uniek in ons dorp. De meeste huizen waren ingericht volgens het duurzame principe: je kocht je meubels als je trouwde en deed daar vervolgens de rest van je leven mee. Je knutselde in elk geval niet een bank in elkaar om daar vervolgens rode kussens in te gooien. Dat was raar.
Ik droomde van zo’n tijdloos interieur met een bruine leren bank, maar mijn ouders moesten natuurlijk weer moeilijk doen. Ik schaamde me kapot voor ons huis. Elke keer als er een nieuw vriendje of vriendinnetje kwam spelen keken ze verbaasd naar binnen en dan zei ik maar snel dat mijn vader die bank zelf had gemaakt. Maar dat zagen ze zelf ook wel.
Gordijnen. Ook zoiets. Elk normaal huis had spierwitte vitrage en op elkaar afgestemde gordijnen, maar mijn moeder wilde per se ‘iets anders’. Toen ze de werkster vroeg wat ze van onze nieuwe, zandkleurige vitrage en bontgekleurde gordijnen vond, antwoordde de brave vrouw heel diplomatiek: ‘Nou, ik vind ze niet echt heel lelijk.’
Trauma, mensen.
Nog zoiets. Mijn ouders bouwden zelf een huis. Ik hield mijn hart vast maar gelukkig was er zoiets als een bestemmingsplan en een bouwtekening waar ze zich aan moesten houden. Op papier zag het eruit als een normaal huis waar normale mensen in zouden gaan wonen. Een garage, een dak, ramen waar je doorheen kon kijken en een balkonnetje met openslaande deuren waarop mijn vader en moeder koffie konden drinken.
Er bleken meer dingen op papier heel normaal, maar niet in de praktijk. Het leek een normale bungalow met een voor- en achterdeur. Plus een keuken. Ik dacht in mijn kinderlijke onschuld dat daar weinig fout kon gaan. Keukens waren in 1979 van hout. Of waren wit.
Mijn moeder koos een knaloranje exemplaar. KNALORANJE. Ik verzin dit niet. Een zelf in elkaar geknutselde bank kon ik nog verklaren aan de buurtkindjes, maar een oranje keuken?
Normale mensen met normale keukens hadden een formicatafel met formicastoeltjes. Zo’n: klaar-met- eten-tafel. Tafel afruimen. Vaatdoekje erover. Vaasje met kunstbloemetjes erop. Niks meer aan doen.
En wat voor exemplaar kozen mijn ouders? Een pickniktafel. Dan schaam je je als kind toch kapot? Hallo, wat dachten ze? Dat we in een bos woonden? De enorme bos dooie bloemen – ‘Nee Miriam: dat zijn droogbloemen’ – die mijn moeder pontificaal in het midden plaatste, maakte het er niet gemakkelijker op.
Er kwam een open haard. Dat hadden wel meer mensen in huis. Ik kende alleen geen mensen bij wie de schoorsteenmantel werd versierd met koperen accenten. En dan de muren. Je zou denken dat daar weinig mis mee kon gaan. Wat spachtelputz op de stenen, desnooods een fris behangetje. Maar nee, geen spachtelputz, geen fris behangetje, er gebeurde niks. Ik dacht dat het geld op was. Ik dacht: dat komt vast nog als papa zijn vakantiegeld krijgt. Maar er gebeurde helemaal niets.
Het kreeg een naam: schoon metselwerk. Dank je de koekoek. Er was niks schoons aan. Het waren gewoon vieze stenen die je niet af kon nemen met een sopje. Het was armoede. Pure armoe. Mijn ouders hadden geen geld. Dat werd nog eens bevestigd toen mijn moeder beweerde dat ze ruimte wilde creëren. Ze verlangde naar leegte. Geen gezellige bijzettafeltjes met prulletjes. geen vensterbank met plantjes, geen boekenkast.
Alleen de door mijn vader geknutselde bank uit de VT-wonen, de antieke kast en de lange tafel overleefden onze verhuizing van de huurwoning naar de vrijstaande zelfgebouwde semi-bungalow. De eerste nacht in ons nieuwe huis huilde ik mijzelf in slaap. Omdat ik nu zeker wist: ik ben een kind van arme ouders.
Lees ook: Een huis in de provincie, Suzanne droomt ervan
NIEUW: SAAR CURSUSSEN Hey! Wist je dat we nu ook cursussen hebben? Niet van die niemendalletjes gemaakt door jonge meiden, maar stevige en slimme online trainingen gemaakt door en voor 50+ vrouwen. Kijk hier voor ons nieuwe cursusaanbod.
NU MET 15% INTRODUCTIEKORTING (gebruik bij het afrekenen de code: introductiekorting)
