Voor een vrouw die volgens haar vriendinnen aan smetvrees lijdt, heeft Els een onbeschrijflijk smerige auto. Het is zo erg dat zelfs de politie het nodig vindt zich ermee te bemoeien.
Mijn huis wordt elke week hysterisch schoongeboend, maar mijn auto wordt behandeld als Assepoester vóór ze haar glazen muiltje verloor. Geen mens die zich om hem bekommert. Hij staat mokkend op zijn parkeerplaats te wachten tot ik hem weer eens de wijde wereld instuur. Op de vieze voorruit ligt een takje, dat zich hardnekkig vastklampt aan de rechterruitenwisser. Linksachter zit een zielige deuk. De pekel van de vorige winter heeft zich vastgezet op de lak. Op de achterbank ligt een harige hondendeken.
De grond is bezaaid met lege kauwgumpakjes, tandenstokers, parkeerbonnen en een verfrommelde Story uit 2013. Op de cover: ‘Krijgt prinses Kate een Paaskindje?’. 2013, dat is het jaar dat ik de auto kocht. Toen de autodealer hem voorreed, glansde hij me diepzwart tegemoet en rook hij zoals alleen nieuwe auto’s ruiken. Ik nam me voor hem te behandelen als een pasgeboren baby. En heb dat nog geen week volgehouden.
En nu rijd ik om half twaalf ’s avonds over de snelweg in de auto die door mijn zoon en mijn broers De Rijdende Vuilnisbak wordt genoemd. Wat is dat toch met mannen dat ze zo hechten aan een schone auto? Thuis stappen ze doodleuk ongewassen in een bed dat in geen drie jaar is verschoond, maar o wee als er een korreltje zand op de passagiersstoel ligt. Dan briesen en brullen ze alsof hun eerstgeboren zoon wordt ontvoerd.
Terwijl ik luid meezing met het hartverscheurende Zij Gelooft in Mij van André Hazes, zie ik in mijn achteruitkijkspiegel het zwaailicht van een politieauto. Ik word naar een parkeerhaven gedirigeerd, draai mijn raampje open, begroet de agent en haal mijn autopapieren tevoorschijn. Terwijl de brave man naar zijn wagen loopt om informatie over mijn kenteken te verzamelen, bedenk ik wat ik die avond heb gedronken. Valt mee. Een whisky, maar dat is zeker zes uur geleden. Een glas wijn tijdens het eten. En in de kroeg heb ik het braaf bij cola zero gehouden. Als ik moet blazen, verschijnt er dan ook een triomfantelijke P.
De agent wenst me een goede nacht, gooit een blik op het interieur van mijn auto en geeft me het vaderlijke advies er de bezem doorheen te halen. ‘Zonde van zo’n mooie wagen, mevrouwtje,’ bromt hij. ‘Die verdient beter.’ En daar kan ik het mee doen. Morgen maar eens naar de autowasstraat. Kan ik meteen die Story weggooien.
Lees ook Je smeert die dure crème toch niet op een vies gezicht
