Irma ligt rillend in haar bedje, haar vriend stikt bij dertig graden onder nul nog van de hitte en wil per se slapen met het raam open. Kom dan maar eens tot een compromis.
De dag dat de zomer voorbij is (en dat kan best in juni zijn) gaat bij mij thuis de verwarming aan. Ja, ik ga daar zitten koukleumen op de bank. Twintig graden is prima. Tenzij ik stilzit. Dan mag het best een of meer graadjes hoger zijn.
Helaas heb ik een vriend die het altijd warm heeft. Ben ik net een beetje opgewarmd, trekt hij puffend zijn trui uit (alleen de trui, helaas). Wat nog erger is: in de slaapkamer wil hij het raam open. Altijd. Ook als het vriest.
Ook op kantoor hebben we te maken met een duidelijk verschil tussen mannen- en vrouwentemperatuur. Zitten de vrouwen vrolijk te werken, stikken de mannen van de hitte. Vinden zij het een lekker temperatuurtje, trekken wij onze winterjassen en handschoenen aan. Ik zit naast de verwarming (beste plekje) en dan gaat het de hele dag zo: Vrouwen: ‘Koud hier. Irma, zet de verwarming maar even aan.’ Mannen: ‘Pfff, wat is het hier warm. Irma, zet hem maar weer uit, hoor.”
En ik doe dat braaf. Aan-uit, aan-uit, aan-uit.
Het is erfelijk. Mijn dochters maak je dolblij met warme slofjes en fleecevesten, mijn zoons trekken alleen een T-shirtje aan als ze bij hun zusjes op bezoek gaan: “Want je weet hoe hoog de verwarming daar altijd staat, ma.”
Het is wetenschappelijk bewezen dat vrouwen het eerder koud hebben dan mannen. Iets met mannen die meer spierweefsel hebben en vrouwen die meer vet plus een slechtere bloeddoorstroming hebben. Het is dus geen flauwekul dat wij koukleumerig zijn, maar in de praktijk blijft het lastig. Naar mijn werk neem ik een extra vest mee om niet te bevriezen op kantoor (ik denk nog na over sloffen). Thuis hebben we een compromis gesloten: mijn vriend kijkt tv in zijn T-shirt, ik trek een trui aan en wollen sokken en nestel me onder een donzen dekbedje op de bank. Zo is het voor ons allebei te doen.
Over het raam in de slaapkamer is hij echter onverbiddelijk: dat moet open, anders kan hij niet slapen. Omdat ik niet blij word van een woelende man naast me, gaat dat raam dan maar open. Een voorwaarde: hij moet tegelijk met mij naar bed, anders heb ik het veel te koud. Zelfs in mijn warme pyjama met sokken aan mijn voeten. Dus dág voetbalsamenvattingen, middernachtelijke darts- en kickbokscompetities. Mijn man gaat keurig op tijd naar bed. Als mijn kacheltje.
