Door een ongelukkig toeval kreeg Heleen een oude Moederdag special van Vogue in handen. Dat was lachen!
Ik ben leesverslaafd. Een treinreis zonder leesvoer is onbestaanbaar, en aan de ontbijttafel neem ik als het gesprek stilvalt (of überhaupt niet op gang komt) dwangmatig de tekstjes op melkpakken, jampotjes en kaasetiketjes tot me. Vrij onschuldig allemaal, behalve als er door een ongelukkig toeval even niets te lezen is.
Zoals laatst, toen in bed bleek dat de batterij van mijn e-reader leeg was. Blinde paniek! Boeken en tijdschriften – op de geweldige papieren SAAR na uiteraard – lees ik vrijwel alleen nog digitaal, dus wat nu?! Naar adem happend keek ik de slaapkamer rond en ah! daar lag nog een stoffige Nederlandse Vogue uit 2017, die ik ooit van een drogist bij geen-idee-meer-wat cadeau kreeg. Gekocht heb ik hem in ieder geval niet, de wereld van Vogue ligt ver buiten mijn bereik. Generatiedingetje wellicht, gecombineerd met een zware allergie voor de arrogante modewereld in het topsegment.
Deze editie bleek een Moederdag special te zijn of, in Vogue termen, Special issue: Mother Love. In het tijdschrift dat rijkelijk voorzien was van schitterende foto’s – van de teksten moet het blad het duidelijk niet hebben – begon ik gretig te lezen. Omdat het dus over mother love ging, vertelden modellen en filmsterren over de vreugde van het moederschap.
Toen ik het blad uit had wist ik het zeker: deze vrouwen zijn op aarde gekomen om ons, eenvoudige stervelingen, duidelijk te maken dat moeder zijn één grote paradijselijke toestand is, waarin in beeldige kleertjes gestoken kinderen louter malle, vertederende opmerkingen maken, en hun prachtige moeders hun kroost op kalme en verantwoorde wijze van wijze levenslessen voorzien die in dankbaarheid aanvaard worden. Zo is het advies van covermodel Doutzen Kroes voor jonge moeders: ‘Je bent in control over je eigen geluk. Durf te kiezen voor jezelf en het geluk van je kinderen.’ Nou vind ik Doutzen leuk, mooi, en slim ook, maar wie gelooft dat geluk iets is dat je in eigen hand hebt is naïef.
Elle ‘the body’ Macpherson vertelt iedere ochtend om vijf uur op te staan om te kunnen sporten of mediteren en is dan uiteraard de kalmte zelve als haar kinderen naar school gaan. Ene Amanda Harlech zegt heel bescheiden (kuch kuch) : ‘Mijn kinderen zijn ongelofelijk en ik denk dat ik daar iets mee te maken heb.’ En – de voor mij ook al onbekende – Natasha Poly stuurt haar dochtertje de wereld in met de onmogelijke opdracht: Wees altijd uniek. Arm kind.
Ook lachen: Brooke Shields, die beweert dat ze tijdens de wandeling naar school altijd de beste gesprekken heeft met haar dochters van 13 en 10. Als je dat leest ga je toch wel even aan jezelf twijfelen. Er wordt met geen woord gerept over driftaanvallen, bedplassen, snottebellen, hysterische aanvallen tijdens het tandenpoetsen, niet doorslapen, of dat eeuwige ‘maaaahááám als je net even rustig op de plee zit, laat staan over boterhammen met jam die tegen het nieuwe behang geplet worden.
Het is een en al geluk en harmonie. Of in Vogue termen: Alleen maar liefde, Alles is liefde en: All that you did was love. Een parallel universum in pastel, vol moeders met eindeloos golvend haar die in smetteloze huizen om 5 uur opstaan om te mediteren, daarna hun gedisciplineerde kindertjes in Balmain of Cacharel steken en tijdens de kalme, harmonieuze wandeling naar school hartstikke fijne, leerzame gesprekken met hun kroost voeren.
Ik zei het al, van een andere planeet.
Lees ook: Ik vind het moederschap helemaal niet leuk
