Pubermoeder Marie-Claire (49) vindt het moederschap eigenlijk helemaal niet leuk. ‘Maar dat mag je niet zeggen, want dan valt de hele wereld over je heen.’
‘Het begon al toen onze oudste zoon werd geboren. Een wolk van een baby vond iedereen, maar er was nog een wolk en die was grijs. Niet omdat ik postnataal depressief was hoor, ik vond het gewoon druk. Luiers, vermoeidheid, lamlendigheid. En dan die borstvoeding. Drama’s, pijn en uiteindelijk heel veel zelfverwijt toen ik ermee stopte – alle verontwaardiging van de borstvoedingmaffia ten spijt.
Het actieve jochie hield ons dag en nacht bezig. Jarenlang zei iedereen: het komt goed, hij gaat echt wel slapen. Straks als hij naar de crèche gaat. Straks als hij op de basisschool zit. Straks als hij een puber is en een gat in de dag slaapt. Niet dus. Mijn oudste kind slaapt zelden.
Zijn broertje kwam drie jaar later. Toen ze allebei konden praten, begon het ruziemaken. Over wie mocht spelen met de brandweerwagen / blokkendoos / rode viltstift. ‘Boehoe, net hebben we ook al Bob de Bouwer gekeken! Nu mag Dora!’ Er werden linkse en rechtse hoeken uitgedeeld. ‘Dat is heel gewoon,’ vond iedereen. ‘Dat hoort bij de hun ontwikkeling. Ze leren ervan.’ Right. En ik ook. Ik heb vooral geleerd dat ik ongeduldig ben. En vrij weinig zin heb om positief-constructief uit te leggen waarom dit niet kan en dat wel moet. Het ligt niet in mijn aard. Maar ja, dat weet je niet als je aan kinderen begint.
Stiekem denk ik bij alle kinderloze vrouwen die hemel, aarde en klinieken bewegen om zwanger te worden: stop ermee. Je weet helemaal niet of je wel zo’n oermoeder bent. En je zult het zien, als je via ingewikkelde kunstgrepen zwanger wordt, voel je een enorme druk alles van het moederschap leuk te vinden, want ja: je wilde toch zo graag een kind? Zelf wist ik zestien jaar geleden zeker dat ik een liefdevolle, begripvolle, pedagogische moeder worden. Hoe moeilijk kon het zijn.
Nu mijn zoons puberen, maken ze nog steeds ruzie maar hebben ze ook andere bottlenecks: huiswerk en gamen. Vooral de combinatie is een leuke. Wat zeg je? Het is hun huiswerk en niet het mijne? Dat had je gedacht. Ik moet ze oeverloos achter de vodden zitten. ‘Waarom zit je om twee uur ’s middags op de X-Box? Heb je geen huiswerk? Ga dat eerst doen, alsjeblieft. Hoe kom je aan die 3, je had het toch goed geleerd, zei je? Als ik zeg: stop met gamen, bedoel ik niet: ga maar lekker op je telefoon.’ En dat dag in, dag uit. Natuurlijk maken we afspraken, maar daar moeten ze zich wel aan houden. Kwestie van opvoeding natuurlijk. Tja, ook mislukt.
Andere moeders fluisteren dat ze het moederschap ook zwaar vinden. Dat het best tegenvalt. Maar dat mag je niet hardop zeggen, want dat is taboe. Dan valt de hele wereld over je heen. Je kinderen zijn toch het belangrijkste in je leven? Absoluut. Maar de eerste achttien jaar van hun leven breken me op.
Lees ook: Twee kinderen later ben ik bang voor alles
NIEUW: SAAR CURSUSSEN Hey! Wist je dat we nu ook cursussen hebben? Niet van die niemendalletjes gemaakt door jonge meiden, maar stevige en slimme online trainingen gemaakt door en voor 50+ vrouwen. Kijk hier voor ons nieuwe cursusaanbod.
NU MET 15% INTRODUCTIEKORTING (gebruik bij het afrekenen de code: introductiekorting)