Ook oudere, buitengewoon onsportieve types als Heleen worden zo héél af en toe besprongen door een aanvalletje van ‘iets moeten doen.’ Dan kun je beter wachten tot het weer over gaat, maar nee, Heleen moest ook zo nodig suppen.
Iedereen supt tegenwoordig. Dus moest ik ook. Van wie? Nou, van mijzelf. Een 60+er moet in beweging blijven en dit leek me wel wat: buiten, water, natuur, rust. Ik zag het al helemaal voor me: als een oude wijze Indiaan mindful peddelend door stille wateren, een en al harmonie met de natuur. Dag wuivend riet, hallo reiger, dag beeldige waterlelies. Snel een afspraak gemaakt, want er zou binnenkort een beginnerscursus van start gaan.
De sup-juf zei, toen ik mijn leeftijd noemde, met vooruitziende blik: neem maar eerst een privéles. Dus meldde ik mij op het afgesproken tijdstip monter bij het watersportcentrum en moest meteen die plank op. Op een rustige plek gelukkig. Van de vlonder op de plank gaan zitten ging nog. Geknield peddelen ook; dûh, wie kan dat nou niet? Na het leren van sturen en remmen met de peddel kon ik al het open water op. Vond de juf. Vond ik niet. Maar ik volgde braaf.
Het open water was erg open. Het was vakantie – dus veel zwemmende kinderen – bloedheet en er stond een akelig harde wind. Meteen ramde ik bijna een zwemmend meisje want: helaas vergeten hoe dat ook alweer ging, remmen. Meisje bleek gelukkig vergevingsgezind. Vervolgens vond de juf dat ik moest proberen te gaan staan. Want ja, dat is suppen: rechtopstaand peddelen. Overeind komen op een plank in onrustig water – die harde wind weet je nog – valt niet mee. Zacht uitgedrukt.
Toen ik eindelijk overeind stond begonnen mijn benen onbedaarlijk te trillen. Heel normaal, zei de juf, de volgende keer heb je daar geen last meer van. Suppen bleek verrassend hard werken, alle spieren moeten flink aan de slag. Van mijn beeld van een super relaxed tijdverdrijf bleef weinig over. Harde wind, onrustig water, zeilbootjes, en even verderop een speedboot en giga binnenvaartschip. ENG!
Ik wil terug naar dat rustige watertje, piepte ik nadat ik keihard op mijn knieën was geklapt. Er deed iets pijn en het bloedde. Verdringen maar, ik had al genoeg aan m’n hoofd. Op het rustige plekje aangekomen probeerde ik weer te gaan staan. PLONS! Weer bovengekomen kwam ik ondanks verwoede pogingen de plank niet meer op. Ik wil stoppen, zei ik. Je moet nog een kwartier, zei de juf. Nee!, riep ik.
Een trauma rijker en – oh gruwel – een teennagel armer verliet ik druipend het pand.
Iedereen supt, zag ik op het journaal. Op één na.
