Hoe kijk je terug op je leven? Ben je blij met hoe alles gegaan is, of is het allemaal heel anders gelopen dan je had gedacht? Miriam vraagt het zich af wanneer ze een oudere vrouw in een bushokje ziet zitten.
Ik zie haar in een flits als we voorbij rijden. Een oudere vrouw in een bushokje. Haar handen gevouwen op haar tas op haar schoot. Haar ogen dicht. Haar hoofd een beetje omhoog. De zon schijnt recht in het bushokje. Ze ziet er intens tevreden uit. Hoe oud zou ze zijn? In de zeventig? Tachtig? Zou ze ooit getrouwd zijn geweest? Zou ze kinderen hebben? Kleinkinderen? Zou ze, terugkijkend op haar leven, spijt hebben van dingen? Zou ze nog plannen maken? Zou je überhaupt op die leeftijd nog verwachtingen hebben? Hoe is haar leven tot dusver gelopen? Waar dacht ze, als klein meisje, dat ze nu zou zijn? Wat ze nu zou zijn? Werd er van haar gehouden? Heeft ze liefgehad? Is haar hart gebroken geweest? Werd ze vaak teleurgesteld?
Misschien had ze wel verre reizen willen maken. Misschien heeft ze die wel gemaakt. Misschien was ze als jonge vrouw wel een hippie en trok ze ooit naar India om daar aan zichzelf te werken. Verliet ze huis en haard om jaren later geknakt weer thuis te komen. De vrouw in het bushokje roept allerlei vragen bij mij op.
Diezelfde avond heb ik contact met mijn nichtje. Ze is verdrietig. Ik vraag haar wat haar dan verdrietig maakt. Om te verwoorden wat ze voelt. Ik zie haar typen……en typen…. Ze antwoordt dat alles zo anders is dan ze had verwacht van haar leven.
Ik zie die vrouw in het bushokje weer voor me. Hoeveel mensen kijken nou terug op hun leven om te concluderen dat alles verliep zoals zij hadden gehoopt? Maar dit is mijn nichtje. En ze is nog zo jong. Te jong om nu al te weten dat bepaalde dingen waar ze als klein meisje van droomde nooit uit zullen komen. Omdat ze, in haar geval, ziek werd. En weer genas. Maar toch. Niets in haar leven is nu nog vanzelfsprekend. Genezen of niet, haar onbevangenheid is weg. Zij werd onverwachts on hold gezet in een wereld die gewoon door bleef draaien.
Ik wil haar vertellen over de vrouw met haar gezicht in de zon die ik zag in het bushokje. Ik weet niet hoe ik haar pijn kan verzachten, maar wil dat wel. Helpt het als ik haar vertel welke vragen die vrouw bij mij opriep? Dat ik haar had willen spreken? Haar had willen vragen welke lessen ze in haar leven heeft gehad? Zou de vrouw antwoorden hebben gegeven waar mijn nichtje nu iets aan had? Helpt het mijn nichtje als ik haar vertel dat vaak iets niet is wat het lijkt? Dat je verwachtingen bijstellen bij het leven hoort? Dat je altijd hoop moet koesteren dat er vanuit onverwachte hoek iets opduikelt dat je weer moed geeft? Blij maakt?
Nee. Dat hoef ik haar niet te vertellen. Na alles wat zij heeft meegemaakt. Na alles wat zij heeft moeten doorstaan weet ik dat ze veerkrachtig genoeg is. Sterk genoeg is. Sterk genoeg om te beseffen dat ook dit verdriet bij haar zal gaan horen. Dat ze levenslustig genoeg is om al de verwachtingen die ze als klein meisje had bij zal gaan kunnen stellen.
Ik ken haar. Ik weet dat zij over minstens vijftig jaar die vrouw wordt op een bankje met haar handen op haar schoot. Die haar hoofd een beetje omhoog draait richting zon. En er intens tevreden uitziet.
Lees ook: Ik doe nooit meer iets voor zielige oude vrouwtjes. Echt NOOIT MEER
