De altijd lakse zoon van Martine (55) moet zich sinds kort staande houden in het echte leven waar mensen op tijd op hun werk moeten komen en het niet de bedoeling is dat je hele dagen met je smartphone speelt.
“We houden intens van onze zoon Thomas. We hebben het met hem getroffen, het is een schat van een jongen, oergeestig en slim. Leuk om te zien, aardig in de omgang. Maar ook makkelijk en lui. Aartslui, kan ik wel zeggen. Hij is bijna 21 en van die 21 jaar zitten we al elf jaar achter zijn broek aan omdat hij verrukkelijk nonchalant in het leven staat. Het type dat op de middelbare school aan het begin van het jaar een grote opdracht krijgt waaraan het hele jaar gewerkt moet worden. En daar dan twee dagen voor het moet worden ingeleverd in paniek aan begint. Gebrek aan concentratie is het niet, mijnheer kan úren achter elkaar gamen. Hij is gewoon gemakkelijk.
Met dank aan een gezond zelfvertrouwen. Heeft hij al zijn hele leven. Al we vroeger met hem naar Holiday On Ice gingen, meldde hij op zijn zesde met een stalen gezicht dat hij dat allemaal ook kon. The Lion King, idem dito. Om eerlijk te zijn denk ik dat hij in wat dan ook inderdaad een eind zou komen, maar ja – als je aan oefenen een broertje dood hebt, wordt het natuurlijk nooit wat. Dus sleepten we hem met veel controlevragen (‘Heb je nu al de foto’s voor bij je werkstuk?’) het vwo door. En hadden daar veel zorgen over, want hoe zou hij zich ooit staande kunnen houden als hij er alleen voor stond?
Thomas had ook stress van zijn last minute-acties, maar enig voortschrijdend inzicht zat er niet in. Inschrijving voor een opleiding, een kamer zoeken, werkweken, schoolreizen, stages – hij heeft zich er de afgelopen jaren niet actief om bekommerd. In de veronderstelling dat het vanzelf wel goed zou komen. Dat kwam het ook, vooral omdat wij hem er tot vervelens toe aan herinnerden. We hebben er ook wel eens een leermomentje van gemaakt en niets gedaan, maar goed: je laat je kind geen heel studiejaar mislopen omdat hij laks is met een formulier invullen. ‘Daar hebben we alleen onszelf mee,’ zei mijn man, die al voor zich zag dat zijn zoon maandenlang werkeloos op onze bank zou liggen.
Dit artikel gaat door onder de afbeelding
Nu heeft het kind de mazzel dat het uiteindelijk vrijwel altijd goedkomt. Hij haalde zijn diploma. Werd aangenomen op de opleiding van zijn keuze. En haalt daar goede cijfers want hij kan wel wat. Wij begrijpen niet goed hoe hij het voor elkaar krijgt, want hij slaapt vaker uit dan dat hij bij een college zit. En heeft nog nooit een opdracht zonder uitstel aan te vragen ingeleverd, omdat-ie andere prioriteiten heeft. Stappen bijvoorbeeld. De school doet daar niet moeilijk over, ook daar zijn ze makkelijk. So far so good, we zijn blij dat hij het zo goed doet.
Maar je wilt niet weten hoeveel leedvermaak we hebben nu hij zijn eerste echte stage loopt. Als goede ouders kijken we passend ontzet en meelevend bij al zijn horrorverhalen, maar in werkelijkheid lachen mijn man en ik ons dood.
Zo moet hij op tijd komen. ‘Half negen, mam! Ik moet al om zeven uur opstaan!’ En eindeloos met je smartphone spelen wordt niet gewaardeerd. ‘Wie verbiedt er nu appen onder werktijd?’ Toen hij op dag drie te laat, ongewassen en stinkend naar bier rechtstreeks uit het nachtleven op kantoor verscheen (‘Ik was op tijd!’), is hij terug naar huis gestuurd om te douchen en zich te verkleden. De tijd die dat kostte, moest hij inhalen. En als een opdracht niet af is, is het de normaalste zaak dat iedereen – dus ook hij, een heel nieuw concept voor hem – doorwerkt om het toch op tijd bij de klant te krijgen. ‘Terwijl die echt niet dood gaat als het wat later komt, toch?’
Het is een cultuurschok voor hem, dat het er in de echte wereld zo aan toe gaat. Afspraak is afspraak, budget is budget, ook ‘s avonds en in het weekend komt er wel eens een werkmailtje binnen. Hij moppert en klaagt en zucht, maar houdt zich intussen toch maar mooi staande. Kleedt zich netter omdat hij op zijn collega’s wil lijken. En hij is in shock over zijn baas, die het type graag of helemaal niet is. Wij zeggen: ‘Jongen toch’ en ‘Pittig, zeg’. En kloppen hem bemoedigend op zijn rug en prijzen hem dat hij het volhoudt. En zijn stiekem ontzettend opgelucht dat alles wat we al die jaren hebben geroepen, blijkbaar toch ergens is geland. Heel jammer dat er een vreemde voor nodig is om hem uit hem te halen. Maar toch, hoop doet leven.”
Lees ook: Mijn zoon spijbelt, liegt en blowt
