Is het vermoeidheid, de overgang, dementie of gewoon haar veel te drukke leven? Marjolein hoopt er maar het beste van en gaat moedig voorwaarts.
Ik sta op zolder en kijk verdwaasd om me heen. Ik kwam hier iets doen, maar wat ook alweer? De was ophangen? Mijn gympen pakken? Ik heb werkelijk geen flauw idee. Als ik naar beneden loop en de strijkplank zie staan herinner ik het me weer. Het strijkijzer.
Ik klim opnieuw naar zolder en probeer me te herinneren wat ik gisteren heb gegeten. Pasta. Makkie. Dat eten we vaak. Maar ik ben nog niet gerustgesteld. Volgende vraag. De zanger van Spandau Ballet. Die lange. Met de lok. Spandau is de naam van de beroemde militaire gevangenis in Berlijn. Waarom weet ik dat eigenlijk? Ik zie de zanger voor me. Oehoehoehoee, I know this much is … trueee. Martin, nee, Tony Hadley. Check.
Zou dit de beginfase zijn? Vertoon ik de eerste symptomen van dementie? Begroet ik over drie jaar iedereen met ‘Dag lieverd’ omdat ik niet meer weet hoe ze heten? Zoals mijn opa in zijn laatste jaren?
Ik sta op de overloop. Eh, wat ging ik ook alweer halen? Ik heb altijd een goed geheugen gehad. Franse woordjes had ik na twee keer lezen in mijn hoofd zitten, ik had nooit een agenda nodig, ik kon gesprekken bijna woordelijk herhalen. Maar de laatste paar jaar wordt het minder en minder.
Mijn hoofd loopt over. Ik moet niet meer één agenda onthouden, maar vijf. Het ene kind moet naar de fietsenmaker, voor het andere zou ik nog een verlofbriefje schrijven, ik moet het pak van mijn man ophalen van de stomerij en dan heb ik ook nog werkafspraken. Ik ben het externe geheugen van mijn hele gezin, een lopende harde schijf. Als iets kwijt is vragen ze het mij. ‘Rommella in de keuken, links achterin.’ En daar ligt het dan ook.
Misschien valt het wel mee, denk ik. Ik pak het strijkijzer en loop weer naar beneden. In ieder geval krijg ik dankzij mijn falende geheugen genoeg lichaamsbeweging.
Lees ook Stond daar dan een boom? Irma wordt een tikkie dement
