Dat Irma afspraken vergeet, namen door elkaar haalt, zomaar tegen een boom rijdt. Is het haar drukke leven? Ernstige verstrooidheid? Of dreigende dementie?
Mijn moeder maakte kruiswoordpuzzels om haar geheugen te trainen, bang als ze was dement te worden. Uiteindelijk is ze niet ouder dan zestig geworden (longkanker, nooit in haar leven ook maar één sigaret gerookt) en heeft meneer Alzheimer haar nooit te pakken gekregen. Eigenlijk vond ik dat maar onzin, die kruiswoordraadsels. Ze was nog hartstikke jong en bij de tijd, vanwaar die angst? Ik kan het haar niet meer vragen, maar ik begin het inmiddels te snappen. Want ook ik denk af en toe: het zal toch niet?
Soms zitten er gaten in mijn geheugen. Ook als ik niet drink. Ik leg mijn telefoon op tafel, en hij is ineens verdwenen. Om later op te duiken in de keuken, terwijl ik daar toch echt niet ben geweest.
Namen, ik kan ze ineens kwijt zijn. Hoe heet die presentator ook alweer, van dat ene programma, over liefde? Ik zie ‘m zo voor me, maar zijn naam … geen idee. Als ik door de stad loop, begroet een wildvreemde me. “Hoe is het met je,” vraagt ze enthousiast. “En met de kinderen?” Ik mompel iets vaags, geen idee wie ze is. Veel later begint me iets te dagen. Woonde zij vroeger niet achter mij? Angela, Ankie, Andrea … of iets anders met een A … of was het Stefanie?
Dit artikel gaat door onder de afbeelding
In het weekend, als er alweer niks op tv is, zetten we Netflix aan om naar de serie te kijken waaraan we op dat moment verslaafd zijn. Iedere keer weer moet ik diep graven in mijn geheugen waar we de vorige keer ook alweer geëindigd zijn. R. weet het nog precies en probeert mij bij te praten. De grote lijnen komen al snel weer terug, maar de details … die komen pas halverwege de volgende aflevering.
Werk ik ergens op locatie, krijg ik opeens een telefoontje: “We staan voor je kantoor, maar je bent er niet.” Oeps. Mijn afspraak. Vandaag drie keer in mijn agenda zien staan, en toch nog straal vergeten. Ik fiets dwars door rode stoplichten: “Ik ben er over een minuutje. Echt waar.”
Ik rijd weg van een parkeerplaats, gewoon heel rustig. Ineens hoor ik een knal: staat er een boom in mijn linkerportier. Die moet er al hebben gestaan hebben toen ik instapte, maar ik heb hem eerlijk waar niet gezien. Ik moet me er langs gewurmd hebben om mijn auto in te komen, zo dicht sta ik erbij. En toch is-ie me compleet ontgaan.
“Dat héb ik je toch al verteld?” Ik hoor het bijna dagelijks van vriend en kinderen. Het is heus niet dat ik niet luister, maar dat geheugen van mij. Misschien moet ik toch eens aan de kruiswoordraadsels.
LEES OOK Fuck off met je mindfulness en Tibetaanse vlaggetjes
