Afgelopen week werd door het kabinet gedebatteerd over salarisverhoging in de zorg. Maar waarom moet daar überhaupt over gepraat worden, vraagt Vala zich af. Is het inmiddels niet al lang een kwestie van niet lullen, maar poetsen? Of beter gezegd, betalen dus?
De afgelopen anderhalf jaar heb ik in de zorg gewerkt. Niet op de vloer in een ziekenhuis of een verpleeghuis, maar bij een beroepsvereniging. Ik zal dus niet beweren dat ik enig idee heb hoe het is om dagelijks urenlang op je benen te staan en te zorgen voor zieke, zwakke, hulpbehoevende mensen. Van nachtdiensten draaien en werken in situaties die vaak gaan over leven en dood. Dat weet ik allemaal niet. Wat ik wel weet is dat werken in de zorg geen zak betaalt. Mijn keus om in deze sector te gaan werken was een heel bewuste, omdat ik graag iets wilde bijdragen aan de maatschappij. De consequentie daarvan was dat ik fors moest inleveren op mijn salaris. Terwijl ik de afgelopen maanden drie keer zo hard gewerkt heb als ooit tevoren. Hoe langer ik in de zorg werkte, hoe meer mensen ik zag en sprak die dagelijks tot aan hun ellebogen in het bloed, de kots, de poep, de ziektes en het leed zaten, hoe vreemder het mij voorkwam dat je in deze sector voor een appel en een ei moet werken. Dat er een pandemie voor nodig was om de salarissen in de zorg op de politieke agenda te krijgen vind ik al bizar. Maar dat daar dan nu ook nog meer dan twee woorden over gewisseld wordt, daar begrijp ik helemaal niets van. Het enige dat erover gezegd zou moeten worden is tenslotte toch: naar wie kunnen we het overmaken?
Natuurlijk, die extra euro’s moeten ergens vandaan komen. Ja, de zorgkosten rijzen al de pan uit en ja, de grootste kostenpost is het personeel. Maar volgens mij is de rekensom toch niet zo ingewikkeld als de hele tijd wordt beweerd. Tenslotte: zorg hebben we nodig. Het is een primaire levensbehoefte. Om in leven te blijven dus. We hebben mensen nodig die daarvoor kunnen zorgen. Die mensen zijn er straks niet meer als we van hen blijven verwachten dat ze voor een grijpstuiver onze steeds zieker wordende lijven blijven oplappen en verzorgen. Regel één bij budgetteren is dat je je geld niet uitgeeft aan dingen die je niet echt nodig hebt. Je denkt misschien dat je een abonnement op vier streamingdiensten nodig hebt, of dat die paar euro voor een kopje koffie bij dat leuke tentje op weg naar je werk niet aantikt, maar zo geef je dus structureel teveel geld uit aan dingen die niet noodzakelijk zijn. Dat doe jij zelf en dat doen we met z’n allen als Nederland. Je gaat mij niet vertellen dat Mark Rutte en z’n vriendjes geen geld uitgeven aan dingen die minder belangrijk zijn dan de zorg. Dat zijn misschien dingen die ze heel erg leuk vinden, of die al hun vriendjes ook hebben, maar echt nodig zijn ze niet. Het geld is er heus wel. Mark en Hugo willen er alleen andere dingen voor kopen. Een verpleegkundige betalen wat zij/hij waard is, staat namelijk niet zo stoer als een vliegtuigmaatschappij uit het slop trekken. Tenslotte moeten we binnenkort wel weer allemaal naar Bali kunnen.
Penny wise, pound foolish noemen ze dat. Want er valt straks namelijk bar weinig meer te vliegen als we allemaal ziek worden en vroegtijdig komen te overlijden omdat er niemand meer is om onze chemo’s te begeleiden, ons te verplegen na onze open hartoperaties en onze ondergepiste lakens te verschonen als we oud en dement liggen te vereenzamen in het verzorgingshuis. Dat is wat er gaat gebeuren als we de mensen in de zorg niet geven waar ze al heel lang recht op hebben. Je kunt namelijk nog zo bevlogen zijn, nog zoveel bij willen dragen en nog zo graag mensen willen helpen. Maar alles heeft een prijs. Voor niks gaat nog steeds alleen de zon op. En als ik een zorgmedewerker was, zou ik langzamerhand dus niet meer opstaan. Ik was een zorgmedewerker. En iedere dag werd het voor mij moeilijker om op te staan. Over niet al te lange tijd staan Mark en Hugo ook niet meer op. Omdat ze ziek en/of oud zijn. Daar hebben ze dan iemand voor nodig om hen te helpen. Ik denk zomaar dat de zorgmedewerkers die er dan nog over zijn daar eerst even over moeten debatteren. Tenslotte moet je wel een kosten-baten analyse maken. En hebben we ze echt nodig? Dat kun je je afvragen.
Lees ook: Brief aan Mark Rutte: Nu vindt u mijn dochter ineens een held? Ga toch weg
