Ook een handige lockdownactiviteit: een ooglidcorrectie ondergaan. Saar hoofdredacteur Barbara van Erp deed het drie maanden geleden. Ze vond het heel eng en zwóór ons dat ze het daarbij zou laten. Moet je haar nu eens horen.
Ik heb een ooglidcorrectie gehad. Het was een beetje een spontane actie en ook weer niet. Al jaren riep ik dat ik het wilde, en dan zei iedereen heel beleefd: huh, jij? En dan trok ik aan de flapjes boven mijn oogleden en dan zeiden ze: oooh ja, ik zie het. Geen idee dus wat ze er nou echt van vonden, maar een ding wist ik zeker: dit zou het enige zijn dat ik aan mijn gezicht zou laten doen.
Dus ik afgelopen september naar de cosmetisch arts. Hij bekeek me en zei: ik zou het doen en ook met een wenkbrauwlift erbij, want als je ouder wordt, gaat je huid zakken, waardoor je wenkbrauwen recht gaan staan en dat geeft een ‘mannelijke’ blik. Nou, dat hoefde ik maar een keer te horen, dus we prikten een datum. Het werd half november, midden in de lockdown, dus een beter moment had ik zelf ook niet kunnen verzinnen.
Nu kijk ik naar de wallen onder mijn mooie nieuwe bovenoogleden en weet ik: dit is nog niet klaar
Dan komt dus het moment dat je weet: het gaat echt gebeuren. En toen werd ik me opeens nerveus. Iedereen die ik kende die het had laten doen bevroeg ik, en iedereen zei: nee joh, stelt niks voor, net als naar de tandarts gaan. Ik ging erover lezen en weer: stelt niks voor. Maar je wordt dus niet echt verdoofd he? Ja, ze verdoven je natuurlijk lokaal, net als bij de tandarts inderdaad, maar daarmee stopt deze vergelijking dan ook meteen. Geen roesje, geen kalmeringspillen – niks.
Een vriendin gaf me Oxazepam. Dat moet je nemen, zei ze. Maar dat had ik nog nooit gehad en dus was ik daar weer nerveus voor. Wat nou als ik knetterstoned zou worden, een soort bad trip? Op de ochtend van de operatie belde ik naar de kliniek, om te vragen of ik die pil mocht nemen. Het kon echt geen kwaad, zeiden ze daar.
Dus ik die ochtend naar de kliniek, beetje suf van het pilletje. De arts ontving me hartelijk. Hij pakte een dikke stift, trok wat lijntjes en zei: zó, das een hoop vel! Ik kroop in de stoel, kreeg aan beide kanten op mijn slapen drie prikken en toen gebeurde het. Hij sneed in mijn gezicht. Twee keer. Hij peuterde er een stuk vel uit en toen viel er licht in mijn ogen, terwijl ik mijn ogen dus dicht had. Ik freakte helemaal out.
Rustig blijven, rustig blijven, zei ik tegen mezelf. Het is een routineklusje, stil blijven liggen, het is zo weer voorbij. Daarna ging hij iets hechten, er lag draad op mijn wang. Hij rukte best hard aan iets, maar ik weet nog steeds niet precies wat. Woedend was ik op mezelf: de wereld staat in brand, we zitten midden in een pandemie, midden in een vluchtenlingencrisis, en madam laat in haar gezonde lijf snijden. Goddank lukte het om mezelf te kalmeren, maar wat was ik in paniek. Binnen een half uur was het gepiept. In letterlijk een uur stond ik weer op straat. Ik belde een taxi (er mocht niemand met me mee, want coronamaatregelen) en snelde naar huis. Daar ben ik bibberend onder een dekentje gaan liggen en heb 24 uur geslapen. Ik zwoor dat ik nooit, maar dan ook nooit meer zoiets zou gaan doen.
De pijn erna viel erg mee, de genezing verliep helemaal prima, niemand heeft het gezien want ik heb niemand gezien. Het is bijna genezen, op wat bolle oogleden in de ochtend na. Inmiddels ben ik de ergste stress vergeten en blik ik erop terug als een kleine ingreep, net als iedereen die me vroeg erop te vertrouwen dat het echt wel meeviel. En nu kijk ik naar de wallen onder mijn mooie nieuwe bovenoogleden en weet ik: dit is nog niet klaar, misschien nog een klein ingreepje? En wat bobbelt daar toch naast mijn kin?
Ik had een belastingvoordeeltje, dus volgende week zie ik mijn knappe arts weer…
Pssstt… Wist je dat we ook een tijdschrift hebben? Neem een abonnement of koop een los nummer om te kijken wat je ervan vindt.
