Niks relatietherapie of een counselingsessie. Wil je weten of het nog wel snor zit tussen jullie? Gebruik gewoon een lege fles luchtverfrisser. Appeltje-eitje. Kind kan de was doen.
Ik las een artikel van Kate Murphy in The New York Times genaamd: You’re not Listening. Here’s Why. De titel sprak mij aan. Ik en mijn vriend hebben zolang wij samen zijn elkaar nog nooit de volgende dingen verweten: je luistert niet naar mij. Of, zoals in de tweede alinea van het artikel staat: Laat mij nou eens mijn zin afmaken, of, dat zei ik helemaal niet. En dat zijn dus precies het soort zinnetjes die je nodig hebt om een beetje met elkaar te gaan lopen bekvechten als koppel. (Om het vervolgens weer uit te praten en dat je na afloop tegen elkaar kunt zeggen: Zo. Nou dat hebben we ook weer gehad. Dikke kus. Ik hou van jou.)
Het heeft iets gezelligs, dat gekibbel tussen twee mensen. Iets vertrouwds. Zo belandde ik eens in een dispuut tussen een stel dat al meer dan dertig jaar getrouwd was over het feit dat hij na zijn wc-bezoek niet even met de luchtverfrisser in de weer was gegaan. Ik ging er eens lekker voor zitten. Kijken hoe dit gesprek zich zou gaan ontwikkelen. De ‘dat doe jij nooit’, ‘ach jij altijd’ en de ‘hoe kom je daar nou bij’s?’ vlogen heen en weer. Voor ik het wist kwam ik terecht in een knallende ruzie over de manier waarop de caravan was ingeruimd en wat daar allemaal aan mankeerde en ineens zei de man dat hij naar zijn werk moest gaan en dat hij geen zin meer had in deze ruzie. Hij gaf zijn vrouw een dikke kus op haar voorhoofd, zij liet dat, – alsof er niets aan de hand was -, gewoon toe, en toen zeiden ze tegen elkaar: Hou van jou. Tot straks. Alsof er niets aan de hand was geweest.
Dat stelde mij aan de ene kant gerust. Aan de andere kant ging ik twijfelen. Waarom hadden JP en ik nooit zo’n gezellig onderonsje? Durfden wij geen ruzie te maken? Gingen wij soms confrontaties uit de weg?
In het artikel werd duidelijk gemaakt waarom mensen die al lang samen zijn elkaar af en toe helemaal niet begrijpen, met kibbelen tot gevolg. Omdat ze al zolang samen zijn denken ze dat ze de antwoorden of het gedrag van die ander kunnen voorspellen. Die antwoorden of gedragingen worden dus als een soort vanzelfsprekendheid beschouwd. Kort samengevat? Hoe langer je samen bent hoe vaker je reageert vanuit een bepaalde aanname.
Als je net verliefd bent wil je alles van elkaar weten. Sta je open voor alles. Maar zodra je lang samen bent met elkaar doen mensen geen moeite meer om te ontdekken of iets wel klopt. Dan ga je er bij voorbaat al vanuit dat die ander te lui was om even met een luchtverfrissertje te sprayen. Een verliefd iemand had gevraagd of de luchtverfrisser misschien op was. Na het lezen van dat artikel was ik dus een soort van gerustgesteld. Dat JP en ik nooit met elkaar lopen te bekvechten komt omdat we nooit vanuit een bepaalde verwachting naar elkaar kijken. We zijn helemaal geen saai of uitgeblust koppel dat alles maar best vindt. Als een van ons tweeën iets doet wat de ander niet verwacht moeten wij daar meestal heel hard om lachen of we stellen die ene vraag die uit slechts één woord bestaat en altijd veel opheldert: Waarom?
Of misschien kibbelen wij nooit omdat we gewoon twee luie varkens zijn. Zo van: laat maar anders krijgen we ruzie en dan moeten we het weer uit gaan praten en weer goed gaan maken en dat kost allemaal zoveel tijd en energie. Ik denk dat ik een lege bus luchtverfrisser in onze wc plaats. Kijken wat er dan gebeurt. Even checken of we nog wel verliefd dan wel gewoon te lui zijn om te gaan ruziën/kibbelen over zoiets onbeduidend. JP kennende zal hij vanuit het kleinste kamertje in huis gaan roepen: Mir? Waarom staat er ineens een lege luchtverfrisser in de wc? Dan antwoord ik dat ik even wilde weten of hij nog wel verliefd op mij is. Ik vermoed dat hij heel hard: Ja! gaat roepen. Maar ik kan mijzelf vergissen.
Lees ook: Ruzie met je man is slecht voor je gezondheid
