Miriams geboortedorp kwam vorige week ineens in het nieuws. Er werden zeecontainers gevonden die gebruikt werden door criminelen voor martelpartijen. In haar dorp – Ons Pindurp -, Miriam kan het amper verkroppen.
Ik ben geboren in een piepklein dorpje in Brabant. De straat (baan) waar mijn geboortehuis staat meandert vrolijk en vrij door velden en bossen en eindigt ergens net voor Huijbergen. Net voor de grens met België. Ik ben daar geboren en woonde daar tot mijn veertiende. Mijn geboortehuis is een vrijstaande vooroorlogse woning met een torentje. Een torentje zonder functie. Een lege ruimte. Blijkbaar had de architect een potloodje te veel en dacht: hé een torentje? Dat lijkt mij wel geinig. Als kind speelde ik op het speelplein naast ons huis. Mijn vader was hoofdonderwijzer op het dorpsschooltje naast mijn geboortehuis.
Ik heb daar een onwijs fijne jeugd gehad. Hutten bouwen in het bos. Pornoboekjes die mij door oudere kinderen in die hutten ongevraagd onder mijn ogen werden geduwd. Landjeveroveren spelen tot de zon onderging. Uitgelachen worden omdat ik een spijkerbroek droeg op school. Uitgescholden en geslagen worden omdat ik niet met een dialect sprak. Het deerde mij niets. Ik had het naar mijn zin. Tussen de middag met mijn vriendinnetje langs het bakkertje lopen om een half witbroodje te halen en al lopend naar huis dat warme kapje op knabbelen. Flessen uit de glasbak vissen waar nog statiegeld op zat en die flessen inleveren om daar snoep van te kopen. Om verkering gevraagd te worden voor een rijksdaalder en dan keihard nee zeggen om vervolgens te worden uitgelachen. Het boeide mij niet. Sukkels vond ik hen. Boerenpummels, maar wel mijn boerenpummels. Mijn maatjes. En zo zagen zij mij ook uiteindelijk.
Werd ik gepest? Nee. Zo heb ik dat nooit ervaren. Toen al wist ik dat ze het niet slecht meenden. Dat had niets te maken met het feit dat mijn ouders daar niet vandaan kwamen en die van hen wel. Het had alles te maken met dat kinderen altijd een zondebok zoeken. En ik? Ik liet mijzelf geen zondebok maken. Met de meeste mensen/klasgenoten van toen heb ik nog steeds een leuk contact. Met mijn grootste plaaggeest van toen heb ik, ondanks dat we soms jaren geen contact hebben, een diepe connectie. Het dorp waar ik ben geboren is nog steeds het dorp waar ik ben geboren. De straat waar ik werd geboren is nog niets veranderd. Het is nog steeds de hoofdstraat van mijn jeugd. Van onze jeugd.
Ik ben geboren in Wouwse- Plantage. Ik kom uit Wouwse -Plantage. En daar ben ik megatrots op. Want het is namelijk een ontzettend mooi dorpje. Mijn voormalige klasgenoten en leeftijdgenoten, ik durf namens hen te spreken, en ik schamen ons dood dat ons mooie dorp bedoezeld werd door het nieuws dat de meest misselijkmakende criminelen Ons Pindurp, de bijnaam voor ons dorp, zo op de kaart hebben gezet. Met hun containers om mensen vreselijk te mishandelen. Dat past niet bij ons. Dat hoort niet bij ons.
Ik heb een superfijne jeugd gehad in Wouwse-Plantage. Niet ondanks maar dankzij mijn mede-dorpsgenoten. Mijn maatjes.. En ik baal ervan dat een flink aantal van mijn ‘hoodies’ die daar nog steeds wonen last hebben van die motherfuckers. Ik hoop heel hard dat alle berichtgevingen over mijn dorp snel overwaait en dat iedereen in Wouwse-Plantage weer over kan gaan tot de orde van de dag.
Hang in there Arjen en Johan en Conny. Love You. Miss You.
Lees ook: In elk mens schuilt een racist – ook in Miriam
