We hebben allemaal iets nodig om rustig van te worden, maar of Miriams nieuwe hobby nou zo slim gekozen is…
Ik bak tegenwoordig taarten. Niet om op te eten maar om rustig van te worden. Het bakken van taarten luistert namelijk zeer nauw. Je hoeft maar één ingrediënt te vergeten en die taart is niet te vreten. Maar je zegt net dat je hem niet opeet Miriam! Bemoei je er niet mee joh. Daar gaat het helemaal niet om. Ik vind taarten bakken gewoon Zen. Eiwitten scheiden bijvoorbeeld. Dat is best wel een handeling waar je even diep voor door je neus moet ademen. Eerst dat ei schudden. Dan zachtjes kapot slaan zonder dat dat eigeel eruit floept. Om vervolgens dat snotterige gedeelte in een vetvrije kom opvangen. Ga er maar aan staan.
Nauwkeurig afwegen. Ook nog best wel een dingetje voor iemand die er normaal gesproken lustig op los strooit met kruiden en hoeveelheden van dit en hoeveelheden van dat. Ik heb er zelfs een keukenweegschaaltje voor gekocht bij de Blokker toen de Blokker nog gewoon familiebezit was. Over dat keukenweegschaaltje gesproken? Ik pakte het uit. Keek ernaar en dacht: Dat is een handig ding om mijn borsten mee te wegen! Ik vroeg me namelijk altijd al af hoeveel kilo ik met mij meesjouw. Dus ik ontblootte mijn ene tiet. Legde die op dat ronde bakje en toen wandelde JP de keuken in. Hij keek naar me en schudde zijn hoofd en mompelde: rare hobby dit.
Ik weet nog steeds niet hoeveel mijn borsten wegen. Je kan namelijk niet een lichaamsdeel wegen als de rest van je lichaam er nog aan vast zit. Maar ik denk taarttechnisch een grammetje of 1200. Per stuk. Minstens. Of, om maar in de taartenterminologie, te blijven: 120 centiliter. Elke tiet weegt net zo zwaar als een literpak melk. En het einde is nog lang niet in zicht hè? Als dat menopauzegedoe nog langer aan blijft houden kan ik over een jaartje mijn veters niet meer zelfstandig strikken. Of nog erger? Als ik dan nies dan klap ik zo hard met mijn kin tegen mijn borsten dat dat weleens een whiplash op zou kunnen leveren. Probeer dan nog maar eens een taart te bakken en Zen te blijven.
Afgelopen zondag had ik weer eens zin om een taart te bakken. Mijn hoofd liep een beetje over vanwege allerlei niet nader te benoemen onzinnige gedachten, dus koos ik voor de moeilijkste variant taart. Eentje waar veel afzonderlijke handelingen voor dienen te worden verricht zoals het tot twee keer toe instellen van de temperatuur van de oven. Eerst op 165 graden. Dan af laten koelen. Dan dat snotterige ei, ook wel bekend onder de noemer eiwit, net zolang mixen tot het stijf is. Dan dat stijve ei op die afgekoelde taart smeren. Dan de oven tot 120 graden laten opwarmen. Taart weer in de oven. Dertig minuten wachten tot het belletje van de oven rinkelt en dan is de taart klaar.
Ik werd er helemaal rustig van. En toen ging het faliekant mis. Ik haalde de taart uit de oven en constateerde dat dat witte, snotterige, stijfgeklopte ei nog steeds wit was in plaats van goudbruin. Nergens stond er in de beschrijving: als je taart nog wit is zet hem dan even onder de grill op 235 graden en ga dan lekker rustig zitten appen met je collega’s van Saar.
Ineens rook ik iets vreemds. Wat was dat in hemelsnaam? Misschien wel mijn zorgvuldig samengestelde taart die eventjes onder de gril was gezet op 235 graden? Ik opende de oven. De vlammen sloegen eruit. Ik schreeuwde BRAND, BRAND, BRAND! Dat was heel erg niet zo Zen. En dat doofde vreemd genoeg ook het vuur niet. Ik schreeuwde om JP die naar een wielrenwedstrijd op tv zat te kijken. Om hulp. Om de brandweer. Bel 112! Wat zou ik als eerste gaan redden uit mijn brandende huis? Mijn foto’s? Mijn kleren? Mijn oplader van mijn telefoon? Zoveel vragen. Zoveel paniek. HELP HELP.
JP stond zuchtend op. Liep rustig naar de keuken. Sloot de oven af. Ging op zijn dooie akker op zoek naar een groot deksel om de vlammen mee in te tomen. En terwijl ik op mijn bankstel stond te springen en te schreeuwen pakte JP nog net niet neuriënd een ovenwant. Opende de oven en liep rustig naar buiten met mijn zwartgeblakerde taart.
Pas na een uurtje was mijn hartslag weer ok en kon ik weer rustig ademhalen.
Ik denk dat ik op zoek moet gaan naar een ander rustgevende hobby en een andere manier moet verzinnen om mijn borsten te wegen. Vissen misschien? Alhoewel. Ik ken mijzelf. Ik ga rustig langs de waterkant checken of er een tiet in mijn visnetje past.
Lees ook: SAAR bakt een taart – en wat voor een!
