We willen allemaal dat alles weer wordt zoals het ooit was. Dat we weer kunnen gaan en staan waar we willen. En dat we weer gewoon aan het werk kunnen. Zoals deze treinconducteur, die Miriam verdrietig maakte.
Ik liep naar huis. Voor me, vlakbij het station, liep een man met een donkerblauw kostuum. Het was half tien ’s ochtend en het zag ernaar uit dat hij onderweg was naar zijn werk. Er zijn niet veel mannen die voor de lol gaan wandelen in een donkerblauw pak om half tien in de ochtend dus viel hij mij op. Ik ging wat harder lopen. Toen ik hem bijna aan kon raken ontdekte ik een NS- embleem op zijn pak. Dit was een conducteur. Een conducteur onderweg naar zijn werk. Ik had er eigenlijk nooit over nagedacht waar conducteurs verbleven als ze niet aan het werk waren. Niet dat ik dacht dat ze in een treinstel sliepen of op een stationnetje overnachtten, ik had gewoon nog nooit een wandelende conducteur in het wild gezien.
Voor corona reisde ik veel en graag met de trein en zag veel conducteurs aan het werk. Ik zag ze in- en uitstappen, op een fluitje blazen, op een interessant apparaat kijken en reizigers voorzien van de juiste reisinformatie en lachen met collega’s. Dit was zo’n type conducteur waar je graag je kaartje aan geeft om te laten scannen. Zo eentje met donker haar en een gezellige snor die je dan prettige voortzetting van uw reis mevrouwtje toewenst. Maar dit was er ook eentje zonder trein.
Ik ging naast hem lopen en zei dat ik nog nooit een conducteur in het wild had gezien. Die grap leek hij wel vaker gehoord te hebben, maar ik deed alsof mijn neus bloedde. Ik wilde alles weten van treinconducteurs in tijden van corona. Ik stelde hem, al zeg ik het zelf, een briljante vraag. Zo’n vraag waarvan je denkt: hoe komt ze erop? Geen idee. Het floepte ineens uit mijn mond terwijl we het spoor overstaken. “Hoe is het nu op je werk qua trein?” Zijn antwoord overviel me een beetje. ‘Niet leuk’. Hij keek een beetje verdrietig en antwoordde zuchtend dat hij geen kaartjes meer knipte. Ik wilde hem verbeteren dat er al heel lang geen kaartjes meer werden geknipt worden, maar besloot te zwijgen. Ik wist dat hij mij zou gaan vertellen waarom hij geen kaartjes meer controleerde.
‘Het is te druk in de trein. Echt te druk. Niet alleen met scholieren of forenzen maar ook met dagjesmensen. Ik ben hartpatiënt en heb overgewicht dus ik behoor tot de risicogroep. In het begin werden de treinen continu gedesinfecteerd, maar tegenwoordig niet meer. Ik doe dit werk al dertig jaar met veel plezier, maar voor mij is de lol er wel af. Het is te druk om op anderhalve meter afstand van elkaar te blijven. Ik begrijp er niets van. Ik ken iemand die is boekhouder. Dat lijkt mij het ultieme beroep om vanuit huis te doen. Maar nee, die man gaat elke dag gewoon naar kantoor. Ik denk dat hij dat moet van zijn baas. Dat is toch raar in deze tijden? Iedereen die dat kan moet toch vanuit huis werken? Waarom doen ze dat niet? Nu heb ik een overvolle trein en knip ik geen kaartjes meer. Maar ja. Je mag tegenwoordig al blij zijn dat je je baan nog hebt en je elke maand salaris krijgt dus blijf ik maar gewoon aan het werk.’
In de verte kwam er een trein aan denderen. Ik zag hem denken: Daar is mijn werk. Weer de hele dag mensenmassa’s vermijden zonder dat het teveel opvalt. Weer de hele dag dat klotevirus te slim af proberen te zijn. Ik wist even niet wat ik moest zeggen, behalve dan dat conducteur zijn mij echt superleuk leek. Hij antwoordde: ‘Ja. Maar nu niet meer hoor’. We namen afscheid en ik liep verder. Voor mij liep er een man in een oranje overal. In het wild. Ik hield mijzelf in. Begon steeds langzamer te lopen. Tot ik hem niet meer in kon halen.
Pssstt… Wist je dat we ook een tijdschrift hebben? Neem een abonnement of koop een los nummer om te kijken wat je ervan vindt.
