Oké. Ik wil niet dat dit verkeerd overkomt. Dus laat ik beginnen met hoe blij en dankbaar ik ben dat mijn beide ouders a) nog leven, b) gezond zijn en c) een heerlijk leven hebben zonder financiële zorgen. Maar gottegottegot, wat kan ik ze soms benijden.
Mijn 74-jarige moeder is een paar maanden geleden gaan samenwonen met haar nieuwe vriend. Ze hebben een nieuwe parketvloer laten leggen, een supersonisch espressoapparaat aangeschaft en een maand Lanzarote geboekt. Mijn 75-jarige vader is vorig jaar getrouwd met zijn nieuwe liefde, hij heeft zijn tweede huis in Frankrijk met wat overwaarde verkocht, ze waren deze winter nog in Kaapstad en maken nu plannen voor een rondreis door Indonesië deze winter. Superfijn. Echt, ik meen het. Maar…
Ik ben 48, heb nog twee kinderen thuis en een bizar drukke baan. Zit ik in een meeting met klanten, krijg ik een app’je: ‘We zijn veilig geland. Groetjes van Mam en Thijs uit zonnig Lanzarote.’ Drie dagen later: foto’s van het zwembad, een bordje eten en een selfie met een cocktail erbij. En dan mijn vader: ‘Kaapstad is prachtig. We hebben heerlijk weer.’ Op dat moment zit ik net een 21-jarige oppas in te werken, want mijn moeder doet altijd de woensdagmiddag, maar die zit dus een maand op Lanzarote.
Ik kan me nog goed herinneren dat ik voor het eerst bij een hypotheekadviseur zat. Ik was 29 en kocht mijn eerste huis. We moesten maar een aflossingsvrije hypotheek nemen (ik weet ook niet meer precies wat dat was) want we stonden aan het begin van onze carrière en konden dus alleen maar méér gaan verdienen. Dat vond iedereen logisch. Ik had een vaste baan als journalist en zag het helemaal voor me: daarna word je redacteur, senior redacteur en wie weet wel chef. Ik zag de salarisschalen waar ik doorheen zou vliegen al voor me.
Hoe anders was de realiteit. De economie stortte in, er kwamen reorganisaties, iedereen werd freelancer, de tarieven kelderden naar beneden. Op mijn 35e verdiende ik een godsvermogen – op mijn 45e was ik straatarm. Ons huis kwam onder water te staan, dat laatste is weer goedgekomen, maar ik heb niks aan die overwaarde want ik wil graag in ons huis blijven wonen. Weg winst.
Nee, dan die ouders van ons, die hun schaapjes ruimschoots op tijd op het droge hebben weten te krijgen. Een goed pensioen, de overwaarde van hun verkochte huizen veilig in beleggingen gestald – ze hebben het prima voor elkaar. Mijn moeder stopte al met werken toen ze vijftig was, bij mijn vader was de financiële druk om te werken er rond zijn zestigste verjaardag wel vanaf. Ik vrees dat ik moet doorbuffelen tot ik erbij neerval als er geen wonderen gebeuren. Voor mij in ieder geval geen septembermaandje Lanzarote – ik moet gewoon aan de bak.
Op nn.nl/jouwlater lees je verhalen van anderen en krijg je inzicht in je situatie.
Is het erg? Nee. Ik kan niet anders zeggen dat ik heel blij voor ben voor mijn ouders. Elke generatie heeft zijn eigen kruis te dragen. Als ik kijk naar de twintigers van nu die waarschijnlijk nooit een huis in de binnenstad kunnen kopen omdat de prijzen te hoog zijn en ons huurstelsel flink is afgebouwd, en die ook never nooit het perspectief zullen hebben van een leven lang bij een werkgever en dan lekker met pensioen, benijd ik ze niks. Maar ook zij zullen het weg vinden, net zoals ik dat moet. En mijn ouders? Ik hoop dat ze nog heel lang genieten en al hun geld opmaken aan leuke dingen. Ik werk nog even door en betaal met liefde een oppas.
