Irma had best een leuke baan. Maar toen werd ze overgeplaatst naar een online functie, waar al haar collega’s twintig waren. Waar ze in iedere zin minstens een keer supervettof moest typen. Waar alles snel, jong en hip moest zijn, terwijl Irma al lang niet meer snel, jong en hip is. En toen ze ook nog een nare manager kreeg, was de maat vol.
Ik deed mijn werk al bijna dertig jaar met veel plezier. Tot ik een online functie kreeg. De werkdruk liep al snel torenhoog op en al werkte ik 60 uur per week, mijn manager (die zichzelf wel heel jong, hip en tof vond) was nooit tevreden. Langzaamaan ging ik met steeds meer tegenzin werken. In ieder werkoverleg werd met voorgehouden dat ik vijftig ben (‘nou ja zeg, maar jij bent VIJF-TIG’ ) en dat ik niet wist wat er speelde onder millennials. Terwijl ik er toch echt vier op de wereld heb gezet.
Ik sliep niet meer. Was steeds maar moe. Geen fut, geen energie. Was het een stralende lentedag, dan dacht ik alleen aan het target dat ik moest halen. Had ik vakantie, dan bleef de kritiek van mijn manager maar door mijn hoofd malen. Zat ik lekker op de bank film te kijken met mijn lief, dan checkte ik iedere tien minuten mijn mail, zodat ik maar niets zou missen (wat mijn lief trouwens héél vervelend vond).
Natuurlijk wist ik zelf ook wel dat ik er iets aan moest doen. Maar ja, het was wel een vaste baan met een vast (en leuk) salaris. Als je lang een alleenstaande moeder bent geweest, die ieder dubbeltje moest omdraaien en amper eindjes had om aan elkaar te knopen, was ik heel dankbaar voor het feit dat ik nu eindelijk gewoon rond kon komen en zelfs kon sparen. Ik telde af tot aan mijn pensioen. Veertien jaar, drie maanden en negen dagen – dat is wel heel lang. ‘Begin gewoon voor jezelf’, raadden mensen me aan. Maar jee, kon ik dan wel genoeg verdienen om mijn hypotheek te betalen?
Ik piekerde en piekerde. Las alle verhalen over mensen die het roer om hadden gegooid in het leven. Keek naar programma’s als Ik Vertrek en Ollolai. En was stikjaloers. Dat wilde ik ook. Mijn hart volgen. Alleen wilde mijn hart graag de hele dag met een boek in de tuin zitten, en daar betaalt niemand mij een salaris voor.
Ik solliciteerde. Op de eerste tien kreeg ik alleen maar te horen dat ik ‘niet in het profiel paste’. Maar bij nummer elf mocht ik op gesprek komen. En nog een keer. En nog een keer. En toen had ik een baan. Ik kan je niet vertellen hoe heerlijk het was om tegen mijn manager te zeggen dat ze het kon bekijken met al haar eisen. Alsof er een pak bakstenen van mijn schouders viel.
Inmiddels ben ik nu een maand bezig in een nieuwe baan. Het salaris is een stuk minder, maar ik wat ben ik blij dat ik de stap gewaagd heb. Een leuk team, niemand die verwacht dat ik 24/7 in touw ben. Als ik om half zes thuis kom, ben ik ook echt vrij. Als kers op de taart mag ik de hele dag over een prachtig Zeeuws eiland rijden. Door kleine schattige dorpjes, weilanden vol bloemen en kronkelige dijkjes. Ik eet mijn boterhammen aan het strand. En het allerfijnste: ze zijn blij met mij! Ik voel me weer gewaardeerd, heb geen stress, geen slapeloze nachten. Ik werk vier dagen en tijdens de vijfde klus ik wat bij met mijn eigen tekstbureautje om toch voldoende salaris te hebben. Het is een beetje puzzelen hoe ik de maand doorkom, maar dat is het waard. Ik heb weer rust, ik ben weer vrolijk – ook leuk voor mijn omgeving. Zo hou ik het nog wel veertien jaar, drie maanden en negen dagen vol.
Pssstt… Wist je dat we ook een tijdschrift hebben? Neem een abonnement of koop een los nummer om te kijken wat je ervan vindt.
