Alleen met Snapchat of in het schemerduister zijn er nog flatteuze foto’s van haar te maken. Marjolein wil haar lichaam van vroeger terug. Nou ja, ze wil gewoon een nieuw lichaam máken. Een lichaam 2.0. Nu nog even beginnen.
De laatste donderdag van november was ik heel tevreden met mijzelf. Plannen is niet mijn sterkste punt, maar nu had ik toch zowaar de chocoladeletters voor mijn kinderen ruim op tijd in huis gehaald. Vrijdagmiddag waren er al twee op. Waarbij ik kan aantekenen dat witte chocola met stukjes stroopwafel erin een uitzonderlijk goede combinatie is.
Twee letters down, one to go. De derde ging vrijdagavond open. Ik knabbelde een minuscuul stukje eraf, gooide de rest in de prullenbak, kleedde me om om de chocola eraf te gaan rennen, liep naar de prullenbak, viste de letter eruit (met vooruitziende blik in de verpakking weggegooid) en at de rest op. Ik leek wel zwanger van de chocola.
En toen moest december nog komen.
En nu is het januari, en nu is het tijd voor actie. Voor een lichaam 2.0. Een heel nieuw lichaam. Dat heb ik al drie keer eerder gedaan, nieuwe lichamen maken: die van mijn kinderen. Alledrie zijn het magere sprietjes. Maar ergens is er iets mis gegaan: ik heb mijn magere-spriet-genen niet GEDEELD met mijn kinderen, maar ze WEGGEGEVEN. Hoe krijg ik dat terug, dat lijf van vroeger? Zonder de armflapjes, de zwemband of de langzaam verdwijnende kaaklijn? Alleen met Snapchat of in het schemerduister zijn er nog flatteuze foto’s van mij te maken.
Afgelopen zomer heb ik bij de sportschool een BodyFit programma gevolgd. Met sporten en dieetadvies. Überfitte personal trainer Robin zette mij elke twee weken op de vetmeter. En vervolgens op de loopband: ik moest minstens heen en terug rennen naar Parijs. Zo voelde het tenminste. En dan nog het buikspierkwartier, wat afgezien van de oefeningen wel leuk was, want als ik op mijn rug lag met mijn benen in de lucht, leek het net of ze veel dunner waren! Na 8 weken was er 4 kilo af. Toen ging ik op vakantie naar Italië. Ik nam een extra kilo mee terug. En had geen geld meer voor personal trainer Robin.
Maar dat lichaam 2.0, dat moet toch ook wel lukken zónder persoonlijke slavendrijver? Dat dacht ik begin deze maand. Ik trok mijn sportkleren aan, maar inmiddels regende het buiten en ik wilde niet ziek worden, zo vlak voor ik echt serieus gezond bezig zou gaan. Niet hardlopen dus. Ik staarde naar mijn telefoon. Deze bui ging nog lang duren. En daarna ging zeker de winter goed inzetten. Echt, de natuur werkte ook al niet mee.
Ik smeerde 2 crackers met Slankie. En toen twee met Nutella. Het waren light-crackers, dus dat compenseerde de Nutella.
Ik scrolde door de PlayStore. Great Butt. 30 Day Abs. 30 Day pushups, 30 Day Arms. Alles gedownload. Ik voelde mijn broek om mijn dijen spannen, dat waren vast de spieren die in anticipatie alvast gingen groeien.
Maar serieus, nu weten jullie het ook. Ik word 2.0. Nu kom ik er niet meer onderuit. Elke twee weken zal ik mij op de virtuele Saar-vetmeter zetten. Ik ruik voortaan alleen nog maar aan de chocoladeletters van mijn kinderen, ik glimlach alleen nog weemoedig naar de zakjes kerstkransjes-met- spikkels-en-witte-vulling, als er bitterballen geserveerd worden, zelfs als ik ze in een vlaag van verstandsverbijstering zelf besteld heb, zal ik het pand verlaten. Beloofd. Eerlijk waar. Echt heus waar.
Beeld: iStock
Lees ook: Waar zijn de gewone borsten gebleven?
