Margriet weet inmiddels heus wel dat het gras bij de buren echt niet groener is. Maar als ze de eindeloze benen van Doutzen voorbij ziet komen, merkt ze toch dat ze daar even groen van ziet.
LEES OOK: Juliette is jaloers op Meghan en vindt dat best stom van zichzelf
Natuurlijk wist ik best dat het niet een heel lucratief tijdverdrijf was: bedenken dat je de strakke buik van vriendin A, de rimpelloze huid van B en de mooi gespierde armen van C wel wilde hebben. Oeverloos kon ik tegen hen verzuchten: ‘Hád ik maar jouw [vul in: lichaamsdeel].’ Want iedereen z’n mooiste lichaamsdeel even inleveren en hopla, ik was Mrs Perfect en voor de rest van mijn leven volmaakt gelukkig.
We wensen allemaal wel iets van een ander. Maar meestal word je daar weinig gelukkiger van. Tenzij je bedenkt: zou ik helemáál willen ruilen? Dus oké, je krijgt die extreem platte buik van A., maar de ‘bonus’ is: een niet al te hoog IQ erbij, een borstcup AA én drie onopgevoede kinderen op de koop toe. Wil je dat dan ook nog? Eh, hm… En dan hup naar die prachtig ontwikkelde bi- en triceps-armen van vriendin C.. Die gaan helaas wel gepaard met 1.65 meter lengte (ik ben 1.79) en een altijd knorrige man. Wil ik daar echt mee ruilen? No thanks. Dan maar bungelende kipfiletjes aan m’n bovenarmen maar wel lekker lang en een vrolijke echtgenoot thuis.
En laten we dan ook eens kijken naar de Doutzens, Naomi’s en Angelina’s in de wereld. Hun lijf en life willen we allemaal wel. Of…? Heel eerlijk; ik kijk jaloers naar ongeveer alles wat ze laten zien. Benen tot onder de oksels, super smoothe huidjes en een jetsetleven. Maar minder jaloers ben ik op wat ze ervoor moeten laten. Eten, bijvoorbeeld. En tja, ik ben dol op eten. Tenminste, als je pasta met veel saus en kaas, melkchocola en veel witte wijn daartoe kunt rekenen. Maar helaas pindakaas, een killerbody maakt noodgedwongen andere keuzes. Wil ik dat? En dan, het léven dat ze (eigenlijk niet) hebben. Willen we dat ook? Met mannen die misschien alleen op hun uiterlijk vallen (dat weten deze dames nooit), en vervolgens alsnog vreemdgaan (why?). En bovendien altijd omringd zijn door fotografen die elk (mis)stapje uitvergroten. Tja. Toch maar niet, vrees ik.
Natuurlijk bekijk ik de wereld der lichaamsonderdelen nog altijd met dubbele gevoelens. Maar als ik mezelf dan de ‘verplichte’ vraag stel: leuk stel benen, maar zou je écht helemaal met diegene willen ruilen (want ja, dat moet dus), is het antwoord vrijwel altijd: nee.
Probeer het maar eens. Je zult zien wat voor eye-opener het is.
Conclusie is dan vast: je bent blijer met jezelf en met je situatie dan je denkt. Hoera!
Niets meer missen?
Meld je aan voor onze wekelijkse nieuwsbrief!
