Marcella (50):“Ik hou zo van mijn baan dat ik de risico’s op de koop toe neem”

Haar vriend en haar familie zien Marcella Kraay (50) het liefst gewoon bij zich in Nederland, maar Marcella reist al zes jaar lang als projectcoördinator voor Artsen zonder Grenzen af naar gebieden waar ebola is, waar oorlog heerst of waar vluchtelingen en migranten van zee gered moeten worden. “Soms zie je dingen die je eigenlijk niet wilt zien.” 

Ik ontdek graag nieuwe landen en geniet van de verschillende mensen die ik daar tegenkom. Dat doe ik in mijn werk voor Artsen zonder Grenzen wel in het extreme. Ik kom op plaatsen die niet bepaald toeristenbestemmingen zijn. De ene keer is het Zuid-Sudan in een gebied waar de temperatuur tot bijna 50 graden opliep en waar we te maken hadden met slangen, ratten en schorpioenen. Dan zitten we weer midden in een vluchtelingenkamp in Bangladesh, waar mijn collega’s en ik niet heel veel meer luxe hebben dan de mensen om ons heen. ‘Welke rare plek gaat ze nu weer heen?’, denken mijn familie en vrienden weleens.

Middenin het veld
Ik doe dit werk omdat medische zorg in crisisgebieden zo basaal is. Zelf ben ik niet medisch geschoold, maar ik kan op deze manier wel wat betekenen wat heel veel impact heeft op een samenleving. In mijn studententijd had ik een bijbaantje op de receptie van Artsen zonder Grenzen. De missie van deze organisatie heeft me altijd aangesproken. Weet je wat, dacht ik zes jaar geleden, laat ik eens kijken of ik in het veld wat kan doen voor Artsen zonder Grenzen. Ik ben projectcoördinator en mijn belangrijkste taak is dat ik verantwoordelijk ben voor de veiligheid van ons team en van onze patiënten.

Heavy
Op dit moment zit ik voor negen maanden in Afghanistan, een land dat al veertig jaar in oorlog is. De veiligheidsregels zijn heel streng en onze bewegingsruimte is klein. Even naar buiten om zomaar een wandeling te maken over de bazaar is er niet bij. Elke dag worden er 400 mensen op de Eerste Hulp behandeld. Hier zie je dingen die je eigenlijk niet wilt zien: een zware bevalling waarbij de moeder te laat het ziekenhuis heeft gehaald en het kind verliest. Een kind met brandwonden of een jonge gozer met schotwonden. Dat soort dingen zijn echt heavy. Wat ik me op zo’n moment voor ogen houd, is dat zo’n patiënt nu op de beste plek is waar hij of zij maar kan zijn. Vaak heeft het ze veel moeite gekost om hier te komen. Het is hier niet veilig buiten de stad, om ons heen zijn gebieden waar veel gevochten wordt. Dan krab je jezelf wel drie keer achter de oren voor je een dag naar het ziekenhuis gaat reizen.

Gevaarlijk werk
Dit werk kan voor ons als medewerkers gevaren met zich meebrengen. Zelf zeg ik soms luchtig dat het hele leven nou eenmaal gevaarlijk is: in Amsterdam kan ik tenslotte ook onder de tram komen. Ik ben me bewust van de risico’s, maar ik vind mijn baan zo fijn dat ik die risico’s op de koop toeneem.

Snel in actie
Dankzij trouwe donateurs wereldwijd beschikt Artsen zonder Grenzen over eigen geld. We hoeven geen subsidies aan te vragen en dat betekent dat we heel snel in actie kunnen komen, zoals een tijdje geleden, toen er een enorme vluchtelingenstroom op komst was in Bangladesh. Wij bepalen wat er ter plekke nodig is en zorgen daarvoor.

Mijn missie
Het raakt me zo als ik kinderen zie die niet gevaccineerd zijn en een enorme tetanusinfectie hebben. Zulke inentingen zijn niet duur, zo’n infectie is makkelijk te voorkomen. We zien zoveel mensen die ziek en kwetsbaar zijn en die vaak na een paar dagen weer opknappen. Dat is waar ik me op focus en wat het de moeite waard maakt. Voor mijn thuisfront is het weleens moeilijk en zwaar als ze me weer zien gaan. Ik heb een vriend die het echt niet fijn vind dat ik zo vaak weg ben. Maar hij weet dat dit iets is wat ik heel graag wil, wat echt mijn passie is. Ik vind het heerlijk om na een missie weer thuis te zijn in Nederland, bij mijn dierbaren. Toch ben ik telkens ook weer blij als ik weer aan het werk mag.

Verschil maken voor mensen in nood, dat is wat Artsen zonder Grenzen wil bereiken. Zij verleent medische hulp aan mensen die dit hard nodig hebben, maar niet krijgen. Eigen hulpverleners bieden deze hulp zelf, ter plaatse. Zij geven hun hulp overal ter wereld aan slachtoffers van oorlogen, epidemieën en rampen, los van ras, geloof of politieke overtuiging.

Lifeline is een inspirerend magazine met boeiende verhalen van uitgezonden hulpverleners – van toen en van nu. Over drijfveren en bijzondere ervaringen, over het moment van stoppen en ‘het stokje overdragen’. En over nalaten. Wat ú nalaat aan de wereld kan een nieuw leven betekenen voor anderen. Lees wat de hulpverleners van Artsen zonder Grenzen kunnen doen dankzij uw bijdrage. Vraag het gratis magazine geheel vrijblijvend aan.