Lilian (63) was van haar 23ste tot haar 45ste getrouwd met Arno (66) met wie ze drie inmiddels volwassen kinderen heeft. Hij verliet haar voor een jongere vrouw.
“Het was te cliché voor woorden. Kinderen op kamers, man verliefd op een jongere vrouw. Ik herinner me dat jaar als één grote huilbui. Na jaren te hebben gezorgd, geregeld en gestreken (ook zíjn overhemden) in combinatie met een parttime baan werd ik afgedankt. Zo voelde het toch.
Het was heel pijnlijk dat Arno vrij snel na de scheiding hertrouwde met Mariëlle, destijds 26 jaar. Hij was zo verliefd, zo ontzettend tactloos. “Ik heb weer echt het gevoel dat ik leef”, zei hij tegen mij. En misschien dat het geen verwijt naar mij was, zo voelde het wel.
Op je 45ste bevind je je in een soort tussenland. Je bent nog absoluut niet oud, maar ook echt niet jong meer. Nog niet menopauzaal, maar het staat wel voor de deur. Studerende kinderen, vent weg – ik heb me eerst in een soort wanhoop in het daten gestort. ‘Ik moet iemand hebben, anders vind ik nooit meer iemand’. Dat werd één grote teleurstelling, zodat ik me in mijn werk heb gestort. Omdat ik dacht: ‘Al heb ik dan geen relatie meer, met geld kan ik vast nog wel iets qua geluk.’
Weer fulltime gaan werken gaf me een nieuwe invulling in mijn dagen, maar ook eigenwaarde en financiële onafhankelijkheid die me goed deed. Toen Arno twee jaar later weer vader werd, was ik zover dat ik een kraamcadeautje kon geven zonder hem te willen slaan.
Leedvermaak hielp, want God – wat was hij moe. Gebroken nachten op je twintigste zijn echt iets anders dan gebroken nachten als midlifer. En hij ging het hele circus van de crèche, de peuterspeelzaal, groep een, zwemles en al die andere dingen die bij een opgroeiend kind horen weer in. Ik benijdde hem niet.
Het verbaasde me dan ook enorm dat hij Mariëlle heeft verlaten voor weer een jongere vrouw. Hij is inmiddels 66, Esmé is 28, een jaar jonger dan onze dochter. Ik vind het smakeloos, maar hou mijn kaken op elkaar – onze dochter heeft hem al in kleurrijke taal laten weten wat zij ervan vindt.
Ik hoef ‘m niet meer, dus ik kan er van een afstandje naar kijken en probeer iets te zien waar Esmé op kan zijn gevallen. Arno is een zestiger en ziet er ook zo uit: buikje, grijs haar, niet arm, maar ook zeker niet vermogend. Hij is een charmante man, dat moet ik hem nageven. Maar hij moet hard werken om de alimentatie aan Mariëlle te kunnen betalen en zijn leven met Esmé te kunnen onderhouden.
Ik begrijp ook niet zo goed wat hij in haar ziet. Ze heeft heel andere interesses en houdt niet van golfen zodat hij zijn golfvrienden amper nog ziet. En ze houdt wel van reizen, zodat hij om de haverklap door een Europese stad sjokt of op Ibiza in een witte broek hip probeert te wezen op een terras. Ik heb onder een andere naam een insta’tje aangemaakt en volg haar zo. In onze jaren samen heb ik hem goed genoeg leren kennen om te weten of hij het echt naar zijn zin heeft of dat hij de schijn ophoudt.
Het laatste, dus. Maar toch: statussymbool, weer een veel jongere vrouw. Hij genoot er van, hoor. Altijd dat ondertoontje dat hij geen ouwe lul was, maar nog helemaal bij de tijd, al werd hij toen al aangezien voor de opa van zijn tweede leg als hij bij school stond.
Daar kwam dus nog een derde leg bij. Ook Esmé wilde graag moeder worden en hij wilde haar niet kwijt. Zodat hij nu met luiertassen en een babydraagzak met daarin nog een dochter rondsjouwt. Ere wie ere toekomt, hij is een lieve vader. Ik zie echter tot mijn genoegen dat zijn tweede en derde echtgenote een stuk assertiever zijn dan ik en van hem verwachten dat hij niet alleen financieel bijdraagt, maar ook helpt in de huishouding en voor de kinderen zorgt. En dat hakt er wel in bij hem.
Ik hoop dat hij gelukkig is. Als ik hem zie, zie ik vooral een man die toe is aan een dutje op de bank. Esmé stuurt hem steeds links over haartransplantaties, wat ik zowel hilarisch als sneu voor hem vindt. Mariëlle is als ex niet voor de poes en leeft op voet van oorlog met Esmé – het is mijn favoriete soap, waarvan mijn kinderen me op de hoogte houden. Arno zit er tussenin en heeft geen groot talent om de vrede te bewaren. Hij heeft er vooral stress van. Er zijn inmiddels kleinkinderen, ook zij claimen Arno, in hun geval als opa.
Het is zijn leven, hij heeft deze keuzes gemaakt. Maar ik benijd hem niet. Soms zie ik hem lopen door de stad met zijn derde leg. En dan zwaai ik vriendelijk, neem nog een wijntje en ben ik blij met de keuzes die ik destijds heb gemaakt.”
Nooit meer iets missen?
Schrijf je in voor de nieuwsbrief en je krijgt wekelijks een verzameling van de beste stukken, updates over de podcast en de beste aanbiedingen van Saar in je mailbox!
